Met snelle passen loop ik door de lange gangen van het ziekenhuis. Links, links, eerste etage. Ik kan zijn kamer inmiddels blindelings vinden. Witte jassen zoeven langs me heen. Iemand stoot tegen mijn weekendtas; het zware ding glijdt van mijn schouder. Moeders horen hier niet met weekendtassen te lopen, gaat het door me heen.

De eerste nacht was het ergste: stijf van spanning en angst zat ik rechtop op de stretcher die naast het ziekenhuisbed van mijn zoontje stond. Iets in mij nam het over. Voor de volgende dag betekende dat overleven op anderhalf uur slaap, en dat lukte dankzij een hele hoop adrenaline.

Ik bevond me in een staat van alertheid die alleen moeders kennen. Moeders die doodsangsten uitstaan omdat hun kind ziek is. Heel erg ziek.

Een zeldzaam geval

Met de klachten waarmee we op de spoedeisende hulp verschenen werd onze kleine man vrijwel meteen opgenomen. Het was al vrij snel duidelijk dat er iets niet in orde was met zijn nieren. Omringd door een flinke handvol artsen werd onze driejarige uitgebreid onderzocht. Wat er precies mis was met zijn nieren, konden ze geen van allen zeggen. Dat was het begin van vele nachten op de stretcher naast het ziekenhuisbed waar onze jongste in lag.

Vele onderzoeken volgden: zijn bloed werd bijna dagelijks geprikt, zijn urine werd getest en zijn bloeddruk werd gemeten. Wim en ik wisselde de nachten op de stretcher af. Na een week werd het duidelijk wat de oorzaak van de nierfalen was: een zeldzaam geval. Een verkeerde reactie van zijn immuunsysteem op een bacterie, die een ontsteking op de nieren veroorzaakt had. Dikke pech, kregen we te horen. Die bacterie had daar niks te zoeken en het komt slechts bij een handjevol kinderen per jaar voor dat deze bacterie op de nieren slaat.

Angst

De dag dat we de oorzaak van de nierproblemen te horen kregen, kwam er een complicatie bij. Alsof nierfalen op zichzelf al niet ernstig genoeg zijn, klom de bloeddruk van onze vriend steeds verder omhoog. Te hoog. Veel te hoog. Dit betekende voor mij het einde van de nachten op de stretcher. Er kwam per direct medicatie tegen de hoge bloeddruk en mijn kleine held moest aan de monitor. Zijn bloeddruk MOEST naar beneden -benadrukte de artsen- om verdere complicaties te voorkomen. Ik durfde de nachten niet meer te blijven. De angst zat er goed in.

Uren en dagen vol onzekerheid volgden. Zou hij wel reageren op dat medicijn? Zou de bloeddruk zakken en stabiel blijven?

Ik kan oprecht zeggen dat nog nooit -nóóit- zo bang ben geweest. Tranen van angst en met een lijf stijf van de spanning zat ik met mijn ouders en onze dochters thuis op de bank. Gespannen staarden we naar mijn telefoon, wachtend op het verlossende bericht dat gelukkig al vlot kwam: zijn bloeddruk daalde! Tranen van opluchting deze keer. Gelukkig bleef Wim rustig en stabiel en pakte hij de eerstvolgende nachten in het ziekenhuis achter elkaar.

Stapjes vooruit

We zijn nu acht dagen verder. Voor het eerst heb ik mijn laptop weer opengeklapt. Over het scherm van mijn laptop tuur ik naar mijn slapende peuter in dat grote ziekenhuisbed.

Hij gaat kleine stapjes vooruit: voorzichtig wordt het beter. We zijn er nog lang niet, maar er is al een medicijn af en de nierwaardes in het bloed verbeteren. Hij heeft meer kleur op zijn gezicht en is niet meer zo slap als een week geleden. Hij kan weer plassen en houdt geen vocht meer vast. Hij kletst voluit, stort dan weer in. Speelt, eet nog niet zo goed, lacht en is af en toe gefrustreerd omdat hij naar huis toe wil. Ik snap hem helemaal, maar wat doet hij het goed. Hij ondergaat alle onderzoeken rustig en kalm.

Bij mij raast het vanbinnen; de schrik lijkt in mijn lijf verankerd. Vermoeide ogen in een bleek gezicht staren me aan als ik in de spiegel kijk. De toekomst is nog onzeker. Mijn jongste kind zal voorlopig nog een tijd aan medicatie tegen een hoge bloeddruk moeten blijven en ik manifesteer mezelf een ongeluk dat zijn nieren zich weer helemaal zullen herstellen. Het komt goed. Dat moet.

Reikhalzend kijk ik uit naar het moment dat we heel goed nieuws krijgen: dat zijn nierwaardes goed genoeg zijn om even naar huis te mogen*.

Dagverlof. Dat zou wel het mooiste cadeau zijn voor mijn veertigste verjaardag aankomende zondag.

Om daarna uiteindelijk de weekendtassen thuis te kunnen laten en we als gezin weer compleet zijn.

*Inmiddels hebben we dat goede nieuws gekregen en is Ben weer thuis. Mijn mooiste cadeau ❤️

Bewust deel ik niet alle details over Ben zijn nierfalen. Wil je nog iets weten? Dat mag, mail me gerust op wendy@lalog.nl.