Jongens, echt, ik had het niet meer. We hadden gisteren gewoon vals alarm! Dat was even schrikken. Toch wel. De relaxte mama in mij was ik even kwijt. Dat komt zo: ik ben nu 36 weken en 4 dagen zwanger en ik was ervan overtuigd dat ik gisteren ineens vruchtwater lekte! Not this again! Hele flashbacks gingen door mijn hoofd en ik belde de verloskundige. Zij kwam meteen langs want het klonk haar inderdaad wel verdacht in de oren. Na een snelle controle wist ze het niet zeker. Het zou goed kunnen. Op naar het ziekenhuis dus maar. Oh, en of ik er wel even rekening mee hield dat ik misschien wel moest blijven…

Bij Noor had ik precies hetzelfde maar toen was ik een week verder. Die bevalling ging niet helemaal zoals ik het wilde omdat ik ingeleid moest worden met medische ingrepen tot gevolg. Niet dat ik er uber slecht op terug kijk hoor, maar nu weet ik gewoon dat wij zélf de regie in handen willen houden. Gisteren schakelde ik opa en oma in die meteen naar ons toe kwamen en op Noor paste. Wim was ondertussen naar huis gesneld en niet veel later zaten we in de auto, met de vluchtkoffer op de achterbank, naar het ziekenhuis voor verder onderzoek.

Hello eendenbek!

Dit riedeltje hadden we al eens doorlopen: aan de ctg voor de hartslag van de baby, een uitwendige echo, een inwendige echo en met als klap op de vuurpijl: een bezoekje van de eendenbek. Gatverdamme. Maar ja, zo klaar, denk je dan. Normaal ga je maximaal een half uurtje aan de ctg, ik zat er twee uur!

Zodra die doppen op mijn buik werden geplaatst begon baby 2.0 te trappen tegen die dingen. En gewoon ook niet meer stoppen he. Haar hartslag zat gewoon bijna twee uur lang tegen de 200 aan. Hij moest tussen de 110 en 170 zitten. Fijn. Maar ik wist gewoon zeker dat ze op die dingen reageerde want zo onrustig is ze normaal nooit.

Uiteindelijk werd ik losgekoppeld (!) en kreeg ik eerst de andere onderzoekjes (ja, die met die eendenbek enzo) voordat ik weer aan de ctg moest. De tweede keer keek ik erop toe dat ze de banden niet zo strak deden en ondertussen kregen we de uitslag van het onderzoek: het was geen vruchtwater! Het leek er inderdaad wel op, maar laten we het bij vocht houden voordat ik hier allemaal nasty dingen ga schrijven, haha. Dit gebeurd vaker in de laatste weken van de zwangerschap en misschien duurt het nu dus echt niet lang meer…

Ik mocht in ieder geval weer lekker naar huis! Wat een opluchting, want anders had ik in het ziekenhuis moeten blijven. Bij de eendenbek. Brrr.

Joehoe, volg je La Log al op Facebook, Twitter, Bloglovin’, Pinterest en Google+?