Flashback: Nu. Meteen. Bevallen. Dat was de mededeling zoals je in deel 1 las. Gelukkig mochten we nog even naar huis (we wonen heel dichtbij het ziekenhuis) om nog even te relaxen (?!) en wat spullen te pakken. Moesten we wel over anderhalf uur terug zijn. Voor de bevalling ja. Een golf van paniek en spanning overviel me alsof ik niet wist dat dit eraan zat te komen. Niet veel later zaten we dus in de auto waar de mantra’s je om de oren vlogen.

In het ziekenhuis bleek ik één cm ontsluiting te hebben. Nou whoehoe. Dat werd dus inleiden. Toen was het rond één uur s’middags. De weeën begonnen en voelde als harde buiken. Dat was tegen half vijf wel anders, het werd steeds heftiger maar was nog steeds goed te doen. Ik kreeg toen een gel waardoor de boel wat sneller zou gaan omdat ik nog steeds op één cm ontsluiting zat. Op die gel reageerde mijn lijf super heftig! Ik kreeg hele erge weeën maar de ontsluiting schoot niet op! Toen kreeg ik een spuit in mijn bil waardoor de werking van de gel wat minder zou worden. Grote kans dat ik dan een beetje zou kunnen gaan ontspannen. Bij één op de tien gebeurd het tegenovergestelde vertelde de verloskundige. Er was dus een kleine kans dat mijn lijf na die spuit nog enthousiaster into de weeën zou gaan. Natuurlijk gebeurde dat laatste. Tegen één uur s’nachts zat ik middenin een freakin’ weeën storm. En die ontsluiting? Inmiddels een paar centimeter. En dan ben je dus al twaalf uur bezig en heb je twee nachten slaap gemist. Een paar uur later stormde het nog vrolijk door. Voorzichtig opperde een verloskundige van het ziekenhuis pijnbestrijding. Tegen half vijf kreeg ik een ruggenprik en toen ging het een stuk vlotter met de ontsluiting. Om elf uur had ik tien cm en de ruggenprik werd uitgezet want ik mocht gaan persen. Oh oh. Het moment waar ik zo tegenop had gezien was daar!

Uiteindelijk viel dat gedeelte eigenlijk best wel mee en na een uur persen werd Noor om 11:58 geboren! Noortje werd meteen bij mij weggelegd en ik kon alleen maar heel verliefd en vol bewondering naar haar kijken. Ze zat vlak voor dat moment nog in mijn buik! Ik vond het zo onwerkelijk en mooi tegelijk! We moesten nog twee dagen in het ziekenhuis blijven vanwege het infectiegevaar (dat kan later nog tot uiting komen) en daarna konden we lekker naar huis. Lekker naar huis met een katheter, dat wel. In het ziekenhuis hadden ze namelijk te lang gewacht met het legen van mijn blaas waardoor er meer dan anderhalve liter urine in zat. Mijn blaas was daardoor te ver opgerekt en kon ik zelf niet meer leegplassen. Je kunt het een beetje zien als een spier die lam ligt. En die katheter moest dus mee naar huis. Dat was een flinke tegenvaller. Ik moest zestien dagen met dat ding blijven lopen. En natuurlijk is dat echt niet het ergste dat je kan overkomen, maar ik heb wat afgejankt door dat ding. Wat een gezeik was dat. Pislink werd ik ervan. (See what I did there?! Haha!) Ja joh, ben je net bevallen en dan kun je niet lopen, zitten of staan. En dat kwam niet eens door de hechtingen maar door de katheter! Liggen was ook een drama trouwens. Ik kon dus Noortje ook niet zelf uit haar bedje halen enzo. Daar waren de hormonen het echt niet mee eens en ik vervloekte die katheter om de haverklap.

Maar na zestien dagen was het zover: hij mocht eruit! Zo opgelucht had ik me nog nooit gevoeld. Nee, serieus. Ik wist niks van een katheter. Tijdens mijn zwangerschap ben ik het echt nergens tegengekomen: er werd niet over gesproken terwijl het een (blijkbaar!) veelvoorkomend iets is. Niet bij de verloskundige, niet in mijn zwanger en fit clubje en ook in de zwangerschapsmagazines heb ik er niks over gelezen. Tja, op internet zal het er vast vol mee staan maar wist ik veel dat het ook zoveel voorkomt na een bevalling. No bueno. Daarom deel ik het ook gewoon met jullie. Maar een horrorbevalling vond ik het zeker niet. Natuurlijk was het niet fijn en was ik graag in het kraamhotel bevallen zonder ruggenprik. Maar hee, je hebt het niet altijd voor het zeggen en achteraf was ik maar wat blij dat ik pijnbestrijding kon krijgen toen ik na zestien uur nog een heel eind moest.

Ik zeg, volgende keer weer! Haha 😉

Hoe kijk jij terug op jouw bevalling?

Volg La Log via Facebook, Twitter en Bloglovin‘!