Met knikkende knieën zat ik in de auto naar het ziekenhuis. Blik op oneindig. Zinnen als ‘Het past nooit’ gingen als een mantra door mijn hoofd. Lekker handig. Wim zat helemaal hyper naast me achter het stuur: hij had er zin. Ik iets minder. Het klinkt dramatisch en dat was het ook, maar de mensen die nu denken dat ik drieëntwintig uur lang heftige weeën weg heb lopen puffen moet ik teleurstellen. Zo’n horrorbedoeling was het nou ook weer niet. Alhoewel… haha! Het is vandaag precies een jaar geleden dat Noor geboren werd. Het was mijn eerste bevalling en ik denk er nog vaak aan terug. En niet persé omdat het vreselijk was, het was namelijk ook heel erg bijzonder! Hoe kijk ik een jaar later terug op mijn bevalling? Lees hier mijn verhaal!

Het is zaterdag rond middernacht en ik verlies wat vruchtwater. Whaaa, nu begint het! Stijf van de zenuwen lig ik in bed en probeer het advies van Wim op te volgen om nog wat te slapen. Yeah, right! Meneer ligt inmiddels in diepe slaap (hoe dan?!) en ik lig met mijn ogen wagenwijd open af te wachten. Bij alles wat ik in mijn lijf voel vraag ik mezelf af of het weeën zijn en schud Wim ruw wakker. Toch blijft het die nacht verder rustig in mijn buik. Met wallen onder mijn ogen bel ik de volgende ochtend de verloskundige.

Haar bevindingen na een kort onderzoekje: een beetje vruchtwater en nul ontsluiting! Bleh. Er zat waarschijnlijk ergens aan de zijkant ergens een scheurtje in mijn vliezen. Niks gebroken vliezen dus zoals ik aanvankelijk dacht! Ik werd gestript (auw!) en zou de volgende dag naar het ziekenhuis moeten als ik dan nog steeds geen weeën zou hebben. En die waren op maandag natuurlijk in geen velden of wegen te bekennen. Lekker dan. Op naar het ziekenhuis dan maar. Er werd een echo gemaakt om te kijken of er nog genoeg vruchtwater in tha house was en de hartslag van Noor werd gecontroleerd. Alles was in orde maar ik zou wel in het ziekenhuis moeten bevallen in verband met infectiegevaar door de langdurig “gebroken” vliezen. Met een beetje pech moest ik ook ingeleid worden, oh, en of ik dan meteen kon blijven want op dinsdag zou het al heel druk zijn met inleidingen. Compleet verbijsterd keek ik de vrouw die deze mededeling deed met grote ogen aan. Nu? Meteen? Bevallen?

Hoe dat verder ging lees je morgen in deel twee! Hoe lang duurde jouw bevalling? En beviel je thuis, in het kraamhotel of ook in het ziekenhuis?

Mis deel twee niet! Volg La Log op Facebook, Twitter en Bloglovin’!