De grote, bruine ogen van Storm kijken me vragend aan. Ik veeg een traan weg en bel uiteindelijk toch de dierenarts maar. Een gevreesd bezoek is het gevolg. Shit, nee he.

Het gaat niet goed met onze Jack Russell. Dat is een feit. We merken het aan hem. Aan zijn gedrag. Aan zijn loopje. Zelfs aan zijn blaf. Maar sinds afgelopen weekend gaat het ineens wel heel snel. Een tijdje terug merkte ik al dat de tumoren in zijn keeltje gegroeid zijn. Als ze te groot worden drukt het zijn keel dicht en wordt ademen en slikken een moeilijk verhaal. Dat moeten we niet willen. Natuurlijk willen we dat niet. Sowieso willen we het niet. Maar de verdikkingen zitten niet alleen meer in Storm z’n keel. Ik voel ze op meerdere plekken zitten. De kanker zit namelijk in zijn klieren en bloed. En hoogstwaarschijnlijk nu ook in sommige organen.

Storm gedraagt zich de afgelopen dagen steeds onrustiger en vreemder. Ligt ie ineens op een rare plek in het huis in z’n eentje te koekeloeren… dat is dus echt niks voor Storm. Hij wil er normaal altijd bij zijn. Af en toe zit hij heel erg te trillen en hij ademt een beetje reutelend. Ons Jackje eet niet goed en een grote ronde wandelen is er ook niet meer bij. Over zijn brokken giet ik warm water om het zachter te maken en ik voer hem te pas en onpas boterhammen. Die zijn lekker zacht voor hem. Ons fototoestel ligt binnen handbereik en ik knuffel Storm nu meer dan ooit. Ik leg zoveel mogelijk momenten vast. Ik wil hem niet missen. Ik kan hem niet missen. Nu nog niet.

Toen ik de dierenarts aan de telefoon had en deze dingen met haar besprak kwamen de woorden ‘laatste stadium’ keihard binnen. Niet omdat ik het niet verwacht had, maar gewoon omdat ik het niet wil horen. De dierenarts vroeg of ik langs kon komen met Storm om hem even te onderzoeken.

Snikkend belde ik Wim op. Hij sprong op zijn fiets en we spraken af op het pleintje voor de dierenartsenpraktijk. Ik reed er met hond en kind naartoe en als vierkoppig gezin liepen we naar binnen. Wim en ik met lood in onze schoenen.

We bespraken Storm zijn gedrag met de dierenarts en hij werd even goed onder de loep genomen. Vooral het ademen is een ding. Dat zal steeds moeizamer gaan en we moeten er goed op letten. De dierenarts spreekt voorzichtig uit dat zijn leven nog wel ‘hondwaardig’ moet blijven en daar ben ik het mee eens. Maar kan ze me ook vertellen hoe het straks zonder Storm moet? Natuurlijk niet. En het is misschien ook wel super egoïstisch van mezelf dat ik daar aan denk, maar ik kan er niks aan doen. Het moet dragelijk blijven voor Storm. Dat staat voorop. Hoe moeilijk het ook is.

Na het onderzoek stonden we weer buiten. In mijn hand had ik plastic tas waarin een hoge dosering medicijnen en zacht blikvoer zat. In mijn maag een knoop. Die zit er nu nog steeds. Want nu, twee dagen na het bezoek aan de dierenarts, is Storm nog verder achteruit gegaan. De dierenarts had het over een maand. Wij hopen op in ieder geval nog een week. Elke dag met mijn maatje is er één.

Hoeveel knuffels mag ik Storm geven namens jou?

Lees meer over Storm zijn verhaal in de eerste of tweede blogpost.
Volg je La Log al via Bloglovin’? Klik hier!