Mijn schrijfcursus. Als je mijn blog vaker leest dan weet je misschien wel dat ik een schrijfcursus volg. Nou ligt ‘ie al enige tijd stil. Ontzettend stil. En dat is zo jammer! Maar ja, druk enzo. Je kent het wel. En natuurlijk schrijf ik me een ongeluk met alle artikelen op mijn blog, maar dat is toch anders. Een paar jaar geleden won ik een schrijfwedstrijd van Flair en ik was euforisch, haha!

Het échte schrijven, dat waar je jezelf zo in kan verliezen en dat de woordenstroom maar blijft komen, is heerlijk! En ik miste het. Daarom zocht ik mijn studiemappen er weer bij en peilde ik even tot wanneer ik eigenlijk de tijd had om de cursus af te maken: februari 2019! Wat fijn! Ik ben dus weer aan de slag gegaan met mijn schrijfcursus en omdat La Log.nl juist is ontstaan door mijn liefde voor schrijven (en lezen) ga ik meer van mijn “echte” schrijfwerk delen op mijn blog. Spannend!!

Genre

Het genre wat jullie te lezen krijgen zal vooral van de thriller afdeling zijn- of in ieder geval spannende verhalen. Ik ga jullie niet vermoeien met opdrachten waarin ik zinsopbouwen, dialogen en what not moet oefenen want die zijn soms dodelijk saai. Maar wel heel leerzaam 🙂 Je zult dus vanaf nu ook vaker posts in Write Log tegen komen en ik ontvang natuurlijk heel graag feedback van jullie als lezer. Zin om lekker te lezen? Dan trakteer ik je nu op het eerste deel van één van mijn korte verhalen die ik voor mijn cursus schreef:

Uit Liefde- deel 1

Met een glas witte wijn in mijn hand loop ik naar boven en zet de computer op de werkkamer aan. Ik staar naar de foto aan de muur. Onze gezichten zijn licht verbrand en we kijken elkaar verliefd aan met een azuurblauwe zee op de achtergrond. Chris en Lotte, het perfecte paar. Was het nog maar zo, denk ik hardop en ik zucht. Met mijn blik nog steeds strak op de foto gericht denk ik terug aan die heerlijke vakantie in Griekenland. Ik moet mijn tranen bedwingen wanneer de gedachte in me op komt dat we eigenlijk helemaal niet meer zo gelukkig zijn als op die foto. Het voelt alsof er iets tussen ons in staat wat ik niet kan plaatsen. Met een piepje geeft de computer aan dat ie is opgestart en ik klik op mijn account. Nog steeds met mijn gedachte bij Griekenland loop ik naar het raam en zucht nog eens diep terwijl ik naar buiten kijk. Even staar ik de grote achtertuin in, totdat ik stemmen hoor. Of is het één stem? Ik luister geconcentreerd maar kan de woorden niet onderscheiden. Voorzichtig en geluidloos zet ik het raam op een kier. Dan zie ik Chris lopen met zijn mobiele telefoon tegen zijn oor gedrukt. Tot mijn verbazing hoor ik lichte paniek in zijn stem. Zo heb ik hem nog nooit gehoord. Wie heeft hij aan de telefoon? Hij slaat wild met zijn armen heen en weer, verheft zijn stem en ik vang flarden van het gesprek op. “Dit kan zo niet langer!” hoor ik nu duidelijk. “… Nee, nee volgens mij niet maar het gaat wel opvallen (…) iets anders verzinnen … we hebben het er morgen wel over.” Zijn stem wordt zachter, kalmer, hij loopt verder de tuin in. Ik luister totdat zijn stem helemaal is weggestorven en blijf bewegingsloos staan terwijl er van alles door mijn hoofd gaat. Wat kan er zo niet meer? Wat gaat opvallen? Waar moet hij iets anders op verzinnen? Gaat dit over iets op kantoor of is er meer aan de hand? Godver, nee he, die werkbesprekingen, zijn afstandelijke gedrag… zou hij een ander hebben? Koortsachtig denk ik na wanneer we voor het laatst seks hebben gehad, dat was twee dagen terug. Hij is de laatste tijd wel vaker buiten de deur. Zakenreis, vergadering, bespreking, volgens Chris komt dat door een paar nieuwe, grote klanten die graag willen dat Chris hun zaakjes regelt. Ze vertrouwen hem. Zij wel. Nee, natuurlijk heeft Chris niemand anders. Ik schud mijn hoofd om deze gedachte kracht bij te zetten. We zijn al vijf jaar samen, na zo’n tijd kan elk stel wel eens een dipje hebben, toch? Ik kijk naar Chris die achterin de tuin druk staat te gebaren. Ik besluit dat een kijkje in zijn mail me vast gerust zal stellen. Met grote passen loop ik terug naar de computer, meld mijn account af en klik op Chris’ icoon. Wachtwoord. Fuck, weet ik veel. Met een klap zet ik mijn wijnglas neer waardoor de halve inhoud naast het glas terecht komt. Waarom ben ik toch zo zenuwachtig? Ik vloek en loop snel naar de badkamer voor een handdoek. Wanneer ik de verspilde wijn heb opgedaan vestig ik mijn aandacht weer op het scherm. Oja, het wachtwoord. Ik type “Lotte”. Nee dus. Zonder hoofdletter misschien? Nee, ook niet. Dan hoor ik Chris zijn stem dichterbij komen en ik ga voorzichtig bij het raam staan. Nog net hoor ik hem afscheid nemen van de persoon aan de andere kant van de lijn. De woorden galmen door in mijn hoofd. Mijn benen beginnen hevig te trillen en ik grijp de vensterbank om niet om te vallen. Zwaar ademend probeer ik rechtop te blijven staan en ik hoor het bloed in mijn oren suizen. Hoe lang ik daar zo gestaan heb weet ik niet maar het voelt als uren. Mijn spieren zijn verkrampt en ik voel een straaltje zweet langs mijn rug omlaag glijden. Langzaam maar zeker wordt mijn ademhaling weer normaal en verdwijnen de zwarte vlekken voor mijn ogen. Nog steeds schieten zijn woorden als een mantra door mijn hoofd, scherp als een geslepen mes. Ik hoor het hem nog duidelijk zeggen. ‘Ik hou ook van jou Soof.’. Dan gaat er een knop om. Ik schakel razendsnel om en voel een golf van woede opkomen waardoor ik vreemd genoeg ineens helder kan denken. Gaat het dan godverdomme zo slecht tussen ons dat hij het bij een ander gaat zoeken? Stampvoetend loop ik terug richting het toetsenbord en type tergend langzaam “Soof” in als wachtwoord. Nee! Dat voelt als een kleine opluchting. Ik neem een grote slok wijn en probeer dan “Sophie”. Ja dus. Sophie is zijn wachtwoord. Geconcentreerd luister ik of ik Chris beneden hoor. Niks. Even later hoor ik door de kier van het raam het bekende, ronkende geluid van de grasmaaier. Ondertussen wordt Outlook automatisch geopend en kom ik vanzelf in het Postvak In terecht.

Ik scroll langzaam door de mailtjes heen. Ze zijn voornamelijk van Franken Accountants, het accountantskantoor waar Chris werkt. Niks bijzonders zo te zien. Dan verplaats ik de cursor naar Verwijderde Items en open het mapje. Tussen wat verdwaalde reclame mails vind ik een mailtje van S. Berendse. Sophie Berendse, zie ik wanneer ik de mail open. Bingo. Gestuurd door blinde woede en haat, gaat vanaf dat moment alles in een stroomversnelling. Ik ga voorzichtig en secuur te werk. Onopvallend volg ik Chris naar zijn afspraakjes met haar. Ze ontmoeten elkaar in schamele hotels op afgelegen plaatsen. Gehuld in een zwarte jas houd ik ze scherp in de gaten. De huurauto betaal ik via mijn privé rekening en de foto’s die ik digitaal maak wis ik van mijn camera zodra ze zijn afgedrukt. De meeste afspraakjes achterhaal ik via zijn mail. En soms, als ik op een onbewaakt moment zijn telefoon te pakken krijg, vind ik ook nog wel eens een vergeten sms. Op die manier had ik haar nummer al snel achterhaald. Ontelbare keren heb ik haar nummer ingetoetst. odra ik haar irritante stem hoor, pers ik mijn lippen op elkaar en voel ik het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Ik zeg niks en wacht net zolang tot ze weer ophangt. Wekenlang gaat dit scenario door en geduldig wacht ik af totdat het tijd is om mijn plan uit te voeren. Chris heeft geen idee dat ik van zijn geheim af weet en ik speel het spel vrolijk mee. Dan maken ze een cruciale fout. Ze spreken af bij haar thuis. Die avond zit ik, op een veilige afstand, onderuit gezakt in de bestuurdersstoel van de gehuurde Volvo. Onze eigen auto zie ik voor het huis van Sophie staan. Het is donker en de straat wordt vaag verlicht door een aantal lantaarnpalen die maar half werken. Hoewel de gordijnen gesloten zijn haal ik de kleine verrekijker uit mijn jaszak en tuur richting Sophie’s huis. De verrekijker blijft op het naambordje naast de voordeur steken en ik slaak een gesmoorde kreet. Sophie en Remco staat er duidelijk. ‘Dit is perfect!’, denk ik opgewonden.

Een week later is het zover. Vanuit de auto zie ik haar de straat oversteken richting het café. Haar lange benen zijn gestoken in een strakke zwarte broek met daaronder torenhoge pumps. Dat ze maar door haar enkels gaat en op haar mooie gezichtje valt, denk ik zuur. Met gelijkmatige tred loopt ze zelfverzekerd op haar doel af. Mijn man. Ik zak iets lager in de autostoel zodat ik er zeker van ben dat ze me niet ziet. Hem zag ik allang zitten aan een tafeltje bij het raam. Zijn typerende houding viel me meteen op. Ik snap wel waarom ze voor hem valt, die kut. Brede schouders, gespierde armen, een mooie kaaklijn en ogen die recht door je heen kijken waar je kippenvel van krijgt. Maar hem snap ik niet. Hij maakt alles kapot. Alles. En die blonde Sophie doet net zo hard mee. Maar niet voor lang meer, daar zal ik zelf voor zorgen. Ze stapt het café binnen, loopt op hem af en zie ik hoe ze hem omhelst, hoe ze hem zoent. Ze praten, bestellen wat te drinken en hij houdt haar hand vast die hij zo nu en dan zachtjes kust. Er gaat een steek door mijn hart. Waar ging het mis? Het is allemaal haar schuld, zij moest hem zo nodig hebben. Ik zie haar druk gebaren en ze staat op van haar stoel. Hebben ze ruzie? Maakt hij het uit? Hij pakt haar handen, praat tegen haar en weet haar te kalmeren want ze gaat weer zitten. Ik pak de plastic tas van de achterbank, controleer of de enveloppe – geadresseerd aan Remco – en de foto’s erin zitten en leg ‘m op de bijrijderstoel. Ik richt mijn blik weer op het tafeltje waar Chris en Sophie zitten en reik onder de autostoel tot ik de zware Maglite voel en stop deze voor de zekerheid ook in de tas. Chris staat op, geeft haar vluchtig een kus en loopt als eerste het café uit. Even later volgt Sophie. Nu is het afwachten tot juiste moment. Ze staat voor het café stil, zoekt in haar tas, haalt een peuk tevoorschijn, steekt deze aan en inhaleert diep. Ze kijkt om zich heen en loopt een steegje naast het café in. Nu. Ik gris de plastic tas van de stoel en stap uit de auto. Nijdig tikken mijn hakken op het asfalt. Wanneer ik dichterbij kom hoor ik dat ze staat te bellen. Ik houd mijn pas in. Het begint al donker te worden en de lantaarnpalen springen aan, ik speur de straat af maar er is verder niemand te zien. Perfect. Ik hoor hoe ze het telefoongesprek afrond en loop zachtjes op haar af. Ze staat met haar rug naar me toe, stopt haar telefoon in haar tas en draait zich met een ruk om.
Het wordt spannend! Binnenkort deel 2! 🙂

Volg La Log.nl op Facebook voor de nieuwste artikelen!