Met de komst van de herfst, schuift de zomer stilletjes naar de achtergrond. En ik kan niet wachten totdat de zomerherinneringen van dit jaar vervagen. Dat de scherpe randjes er vanaf gaan en de angst langzaam wegebt. Want hoe fijn de zomervakantie ondanks alles ook was, als je kind onverwachts in het ziekenhuis komt te liggen overschaduwt angst vervolgens alles. Ik laat de zomer van 2023 dan ook graag achter me.

Kwetsbaar

Hoewel ik hier niet veel meer over mijn gezin deel, kon ik niet anders dan begin juli een heel kwetsbaar stuk te schrijven op lalog.nl. Ik had mijn klankbord meer dan ooit nodig. Om te schrijven, te relativeren, te verwerken en te helen.

Half juni kwam mijn zoontje van drie met acute nierfalen in het ziekenhuis terecht. Mijn wereld stortte in en ik werd overmeesterd door angst.

Ben lag twee weken lang in het ziekenhuis. Na de eerste week kreeg hij er complicaties bovenop, alsof dat hele nierfalen op zichzelf al niet genoeg was. Right then and there dacht ik dat ik het zelf zou begeven. Want als je als moeder de angst in de ogen van de kinderartsen ziet- hoe ga je het zelf dan nog redden?

Nooit meer zorgeloos

Maar ik deed het, ik redde het. Ik moest wel. Hoe ik het deed, weet ik niet. Ik weet alleen dat als ik Wim niet had gehad, dat ik compleet onderuit was gegaan. We waren elkaars lifeline. Dat zijn we altijd.

Afgelopen zomer heb ik een groot stuk van mijn zorgeloosheid ingeleverd. Genieten is moeilijk, want hoewel Ben herstellende is weet ik dat er geen garantie is. Dat zit vast geankerd in mijn achterhoofd. Mijn kind kwam vanuit het niets in levensgevaar. Domme pech, blijkbaar. Een zeldzaam geval. Een bacterie die we allemaal bij ons dragen en die onschuldig is, behalve als deze naar binnen slaat. En dat gebeurde.

Je kunt wel stellen dat mijn staat van alertheid als moeder nu nog intenser is dan dat het al was. Moeders zijn rondom hun kinderen altijd in een bepaalde staat van alertheid. Bij mij is daar nu een immense versterker op aangesloten.

Een jaar lang controles

Volledig herstel: dat is het fantastische vooruitzicht. En wat is hij al ver, mijn kleine man. Bijna al zijn bloedwaardes zijn goed, zijn urine is bijna “schoon” en zijn bloeddruk is weer bijna wat het moet zijn. Bijna. We zijn er echt bijna.

Er staat ons nog een jaar aan controles te wachten en een terugval zou erg onwaarschijnlijk zijn. En dankbaar als ik ben voor dit goede nieuws, wacht ik tegen beter weten in op een gevoel van opluchting. Het lijkt alsof dat stukje uitgeschakeld is; ik kan geen opluchting voelen omdat ik weet hoe het in een vingerknip kan zijn: een bacterie die de verkeerde afslag neemt in je lijf en het is foute boel.

Vaarwel zomer van 2023

Beetje bij beetje laat ik die zomer met dat zwarte randje achter me, hoewel ik weet dat dit me nooit echt los zal laten. Dat kan ook niet en dat hoeft ook niet: het is niet niks wat er met mijn kind is gebeurd.

Maar die slechte film van het afgelopen seizoen die zich in mijn hoofd keer op keer herhaalt, verdient een nieuw hoofdstuk. Eentje met minder zorgen en angst, minder tranen en meer onbevangenheid. Dat nieuwe hoofdstuk is de herfst.