Ik werp Wim de, inmiddels bekende, check-haar-vingers- blik. Hij haalt zijn schouders op maar ik val bijna van mijn stoel. Ze heeft gewoon weer vieze vingers! Of nog steeds. Nasty. Met Noor op schoot schuif ik onrustig heen en weer op mijn stoel. Zou ze haar handen expres niet gewassen hebben omdat ik er de vorige keer iets van zei? De kinderarts tikt driftig met haar vieze vingers op het toetsenbord van haar computer.

‘Zooo,’ zegt ze uiteindelijk als ze klaar is. ‘Leg de jongedame maar eens op tafel.’
Twijfelend sta ik op. Herkend ze me niet ofzo?
‘Nog druk aan het tuinieren geweest?’ grap ik terwijl ik een hoofdgebaar naar haar handen maak. Geen reactie.
Ondertussen leg ik Noor met haar blote billen op de behandeltafel. De kinderarts kijkt fronsend naar mijn dochter. Oh shit, zou er iets niet goed zijn? De vieze vingers zijn op slag onbelangrijk.

‘Hmmm,’ zegt ze. ‘Draait Noor inmiddels al van haar rug naar haar buik en terug?’
‘Jazeker! Ze draait alle kanten op,’ antwoord ik. ‘En ze kan ook al zelfstandig zitten en achteruit tijgeren en…’
‘Ik vind haar nogal passief als ze op haar rug ligt,’ kapt de kinderarts me bruut af.
Oh god, daar gaan we weer.
‘Ja, dat zei je de vorige keer ook al maar dat komt gewoon omdat ze nu in een andere omgeving is hoor. Plus, ze is moe want ik moest haar uit haar slaapje halen.’
De kinderarts humt iets terug, doet allerlei testjes en loopt naar haar computer om wat gegevens in te voeren.

‘Maar er is toch niks afwijkends?’ vraag ik na een tijdje.
Geen reactie. Zuchtend blijf ik met Noor bij de behandeltafel staan en zet haar op haar billetjes zodat ze kan zitten. Net als ze zit, zie ik een grote plas onder haar verschijnen. De plas verspreid zich over de hele tafel. Uhm. Ik kijk naar Wim, maar hij is druk bezig met zijn telefoon. ‘Nee, ik heb niks afwijkends gevonden. Noor groeit prima,’ zegt de kinderarts terwijl ze opstaat vanachter haar computer. Ze loopt onze kant op. Dan valt mijn blik weer op haar vieze vingers en ik besluit om niks te zeggen. Da’s echt heel gemeen. Ze praat verder over de ontwikkeling van Noor de komende maanden, en wanneer ze bij de behandeltafel aankomt leunt ze voorover en plaats haar ellebogen precies in de plas van Noor. Het duurt even, maar als ze het doorheeft schiet ze panisch omhoog en trekt haar vest uit. ‘Oh dit is echt heel vies!’ roept ze uit. Verbaasd kijkt Wim op van zijn telefoon en dit keer haal ik mijn schouders op.

‘Tja, dat zal nog wel vaker gebeuren als je met blote baby’s werkt,’ zeg ik precies zoals de vorige keer. De kinderarts kijkt me bedenkelijk aan. Zou ze zich ons vorige bezoek weer herinneren? Ze zegt niks, loopt naar de wastafel en duwt haar ellebogen één voor één onder de kraan. En weer die handen niet wassen he!
Ik begin weer over het tuinieren tegen haar. ‘Tuinieren?’ zegt de kinderarts. ‘Nee hoor, ik heb paarden.’ OMG, ik denk dat wij maar eens een ander consultatiebureau gaan zoeken!

Hebben jullie ook een bijzondere ervaring met het consultatiebureau? Misschien kan het nog erger dan dit? Haha!

xx Wen

Joehoe, volg je La Log al op Facebook, Twitter, Bloglovin’, Pinterest en Google+?