De lijntjes van mijn buikspieren verdwijnen langzaam en die ene broek zit strakker dan normaal. Op mijn gezicht heb ik een nieuwe set rimpels ontdekt en soms moet ik moeite doen om iets te kunnen lezen. Mijn menstruatie verplaatst elke maand weer en migraine is tegenwoordig de meest populaire soort hoofdpijn. Droge ogen zijn ook nieuw. Net zoals de hoeveelheid grijze haren die steeds zichtbaarder worden.

Afgelopen zomer werd ik veertig. Toegeven: ik had daar niet perse heel veel zin in. Niet om de leeftijd -het nummertje- zelf hoor, maar vooral omdat ik het merk dat ik dat nummer aan tik. Ik voel en zie het aan mijn lijf. En dat is niet van de een op de andere dag; het sluipt erin. Het besef daarentegen komt wél van de een op de andere dag.

Want hoezo moet ik ineens een dag of twee bijkomen na een intensieve workout, terwijl ik deze vroeger aan de lopende band deed zonder dat ik daar last van had? En waarom verdwijnen de vakantiekilo’s niet meer na een week of twee opletten?

Punt

Mijn hormonen zijn ongetwijfeld hard bezig om opnieuw een balans te vinden. En dat gaat dan dus gepaard met nachtelijk zweten en vet haar. Lekker dan. Ik kan er maar moeilijk aan wennen. Het betekent natuurlijk ook dat wat ik normaal deed niet meer werkt voor me. En dát betekent verandering en verandering is gewoon moeilijk. Punt.

Dat wil trouwens niet zeggen dat het onwil is om de verandering te maken. Het is een lastige zoektocht en dat gaat met ups en downs. Soms verval je (ik) terug in oude patronen omdat die gewoontes nog zo in je systeem zitten.

Maar ja, ik ben geen dertig meer en het terugvallen in oude gewoontes heeft nu consequenties…

Even ter verduidelijking: dit is géén klaagzang! Ik ben maar wat blij dat ik veertig mag zijn, dat mijn lijf heel veel dingen kan en eigenlijk gewoon super slim is omdat het aangeeft dat ik moet schakelen. Niet alleen een tandje terug, maar een serieuze schakeling.

Dat gezegd te hebben, mag het ook gewoon lastig zijn voor een vrouw om veel lichamelijke en hormonale veranderingen te ervaren. Balen mag. Balen van dat terugschakelen, balen van slapper wordend vel.

Is dit het nou?

Ook dat nog. Het gevoel van “is dit het nou?”. Ik heb toch echt een dertigersdilemma gehad, was ooit een twijfelmoeder (ik heb er nu drie!) en had een identiteitscrisis toen ik vanwege blessures definitief moest stoppen met mijn sportlessen geven. Ik ging er allemaal doorheen, dacht dat ik er vanaf was, en dan besluipt me nu -op mijn veertigste- soms toch nog het gevoel dat ik wat mis. Zo’n gevoel van: als ik nog iets wil doen, dan moet ik het NU doen!

Onzin natuurlijk, want ik ben ervan overtuigd dat dit helemaal niet leeftijdsgebonden is. Het is nooit te laat.

Omzetten

Er komt een moment dat het gevoel van balen en van “is dit het nou?” juist een immense stoot met energie geeft. Vertrouw daar maar op. Ik weet dat dit er komt want ik heb het al zo vaak gehad. In mijn jongere jaren, ja. Toen ik nog ongestraft weg kwam met wijntjes drinken of drie uur op een dag sporten. Maar dat gevoel komt er echt; je werkt er naartoe en wanneer je zover bent kun je de knop omzetten, veranderingen inzetten en verbeteringen doorvoeren. Totdat je hand in hand gaat met die veertig en met een glimlach kunt zeggen: “Ach, veertig zijn: is dit het nou?”.