We hadden het over leeftijd. Ik, die nog maar twee maanden van de veertig verwijderd ben, en een vrouw die daar net overheen zit. Wellicht wat onterecht klaagde ik er een beetje over dat ik merk dat mijn vel wat minder strak is en dat er vorig jaar ergens stiekem twee kilo bij is geslopen.

De vrouw die mijn klaagzang aanhoorde vind ik enorm fierce. Een brok zelfverzekerdheid, recht door zee, stralende ogen en heel goed haar. Ik ken haar nog niet heel lang, maar ik vind haar fantastisch.

Ze trok een wenkbrauw op en vroeg of ik me druk maakte om die twee kilo. ‘Nou nee,’ zei ik. ‘Maar ik merk gewoon dat het anders is dan voorheen.’
Ik maak me oprecht echt niet druk om die twee kilo, maar ik merk wel dat ik ze er dus niet zo makkelijk af krijg als dat normaal altijd ging. Het was dus meer een constatering.

Waarop deze fierce vrouw reageerde: ‘Man, met zo’n figuur als dat van jou zou ik de hele dag in m’n blote kont rondlopen!’

Acceptatie en dankbaarheid

Ze maakte me aan het lachen met deze opmerking, maar toen ik er later aan terug dacht was het ook wel een beetje een realitycheck voor me. Want omdat ik het over slapper vel en extra kilo’s had, vond ik er blijkbaar toch iets van. En daar schaamde ik me achteraf een beetje voor. Want ik vind dat je met elk figuur de hele dag in je blote kont rond mag lopen- iedereen is prachtig- maar dat ik veranderingen merk aan mijn eigen lijf, is iets wat ik dus nog mag accepteren.

Ook realiseerde ik me na dit gesprekje weer eens dat ik vooral dankbaar mag zijn dat mijn lijf -ondanks een schildklierziekte- alsnog zoveel dingen wél kan. En natuurlijk zijn er altijd dingen die anders, beter, kunnen om mijn gezondheid nog optimaler te krijgen maar dat hebben we vast allemaal. Daar hoef je geen schildklierziekte voor te hebben. En ook niet voor in je blote kont rond te lopen, trouwens.

Het gaat dus vooral om dankbaarheid en acceptatie. Want, man, dan komen we als vrouw toch echt een heel eind 😉