‘Mijn mama wordt dit jaar 40!’ riep mijn oudste vol trots over een vol schoolplein. Nieuwsgierige blikken van andere ouders gingen mijn kant op. Want we willen allemaal weten wie de volgende is. De glunderende ogen van Noor bij het verkondigen van dit geheim verklapten hoe ze tegen me opkijkt. Ik verstopte mezelf halfslachtig achter kleine Ben die ik op mijn arm droeg, want ik kijk met wat minder enthousiasme uit naar het moment dat ik de vier en de nul aantik.

Het hele jaar plezier

De kinderen voelen feilloos aan dat ik een beetje opzie tegen mijn nieuwe leeftijd. Hoewel ik pas in juli jarig ben, heb ik een flauw vermoeden dat ik hier het komende half jaar ook al “plezier” van ga hebben als het aan ons drietal ligt. Het lijkt er dan ook sterk op dat dit me nogal hoog zit. Maar hoe kan het ook anders? Ik heb er straks gewoon al een half leven opzitten. Heftig toch? En ik ben niet de enige die dit vind, anders lees jij dit stuk niet en dan zouden de artikelen ‘Mijn laatste jaar als dertiger’ , ‘Zo reken ik af met de midlifecrisis’ en ‘In de pre-overgang, dat kan dus ook al  half niet zo vaak gelezen worden…

Volgende hoofdstuk

Bovenal ben ik dankbaar dat ik het mag worden, die veertig jaar, want zo is het ook. En het gaat me helemaal niet om de leeftijd op zich, maar om de schok dat er al veertig jaar verstreken is! Waarom gaat dat zo bizar snel? Ik wil nog zoveel doen! En dat kan ook want zo oud ben ik nog helemaal niet. En met dat in mijn achterhoofd heb ik ook wel weer zin in een nieuw hoofdstuk. Een next level. Nieuwe dingen leren, mezelf nog beter leren kennen; dat is zo gek nog niet.

Accepteren

Ja, accepteren van die mooie leeftijd it is. En omarmen. Er vol naartoe leven en ervan genieten; dat is wat ons te doen staat. We weten op deze leeftijd al dat het leven snel gaat, en die naderende veertig doet me dat weer even extra beseffen. Dat mijn oudste dochter dit dan over een vol schoolplein heen moet roepen, is wel een beetje overdreven 😉