De zorgen die je gratis en voor niks bij het moederschap krijgt… Dat zijn er nogal wat! In mijn geval zijn die zorgen ook nog eens in drievoud. Wij zijn gezegend met drie gezonde kinderen, en daar ben ik heel erg dankbaar voor. Dus de zorgen die ik heb zijn vaak echt wel te relativeren, ergens weet ik dat zelf ook wel. Maar mijn moedergevoelens nemen het wel eens over en dan kan het zomaar zijn dat ik me zorgen maak “om niks”. Herkenbaar?

Niks geen waarschuwing

Kijk, we krijgen gewoon geen heads up over het moederschap. Niet echt. Niemand die je verteld hoe het nou écht is. Dus no way dat je je, voordat die kleine geboren is, kunt voorstellen hoe het zal zijn. Je doet wel een poging, je denkt het te weten. Maar dan wordt je kindje geboren en bevindt je je ineens -poef- in een soort van andere dimensie. En eenmaal daar belandt, denk je: “wat is dit?!” Maar niemand had je kunnen voorbereiden op die kant van het moederschap, want het is een gevoel. Een gevoel van zorgen en alertheid. Continu, want als moeder sta je nu eenmaal altijd aan. En dat geeft niet, sterker nog: dat doen we met liefde! Maar het is er wél.

Van baby-bezorgdheid tot verantwoordelijkheidsgevoel

Wat begint met het (over?)bezorgd kunnen zijn om je baby, gaat over naar een verantwoordelijkheidsgevoel die je tot in je tenen voelt. En dat blijft ook als ze volwassen zijn, dat weet ik zeker. Toen de kinderen baby waren kon ik me vooral druk maken als ze flinke verhoging hadden. Noor heeft als baby ooit een koortsstuip gehad waarmee we ‘snachts bij de huisartsenpost waren beland. Die ervaring hielp niet echt mee aan een zorgeloos moederschap kan ik je zeggen. Wat was ik bang! Noor was onze eerste baby en alles was nieuw en onbekend. Gelukkig was die koortsstuip een eenmalige gebeurtenis, maar elke keer als een van de kinderen als baby koorts kreeg was ik alles behalve op mijn gemak. En nog steeds niet, ook al zijn we de babyperiode ontgroeid.

En dan worden ze ouder. Als dreumes gaan ze klimmen, lopen en vooral vallen. Nou, da’s ook al zo’n mooie voor je lijst aan zorgen die je toch al had.

De kleuterklas! Ook al zo verschrikkelijk. Na een dagje kinderopvang in de week, was dit ook een hele stap om ze los te laten. Er niet bij te zijn. Niet te kunnen waken over je eigen kind. En in het begin steeds de vraag of het wel goed gaat op school, die door je hoofd heen spookt.

Mijn zorgen zijn nu verdeeld over peuter Ben die nog onbevangen en vooral onvoorzichtig is, kleuter Lot met de reputatie als brokkenpiloot en zevenjarige Noor die nu allemaal dingen gaat doen die “grote” kinderen doen! Meer vrijheid, buiten spelen met klasgenootjes. Maar dan alleen op het schoolplein achter ons huis, want mama vindt het spannend. Dat laatste zeg ik er dan niet bij natuurlijk, maar zo is het wel. Langzaamaan mag ze nu dan ook alleen naar vriendinnetje L. lopen en naar vriendje T. want dat is veilig in de buurt. Maar hallo! Ook op deze fase was ik totaal niet voorbereid. Ik kan wel zeggen dat dat op dit moment mijn grootste struggle in het moederschap is: mijn eerste meisje wat meer loslaten. Zelf dingen laten doen en ontdekken. Maar dan komen die zorgen weer de kop op steken. Krijg ik er gewoon gratis bij…

En al met al gaat het me hartstikke goed af. Wim en ik zijn een goed team samen. Hij met iets minder zorgen, dus daarmee heft hij die van mij een beetje op en kan ik het vaak wel relativeren. Maar toch, zorgen blijven. En die mogen er ook best zijn 😉