Vijftien jaar lang lesgeven. Van spinning tot BBB en met één grote liefde die er vanaf het begin af aan al uit sprong: Xcore. Toen ik na mijn derde zwangerschap een flinke blessure over hield, was ik vorig jaar genoodzaakt om te stoppen met lesgeven. Van Brandambassador voor House of Workouts naar nog niet eens zelf de lessen mee kunnen doen als deelnemer. Hoe ik er een jaar later in sta, vertel ik in dit artikel.

Therapeut nummer zoveel

Eigenlijk sloop mijn blessure er vier jaar geleden na mijn tweede zwangerschap al in (een hardnekkige peesontsteking in mijn linker heup). Sindsdien wordt ik er dan ook af en aan voor behandeld. Dry needling, tal van fysiotherapeuten, een orthopeed of twee en dan nu een fysiotherapeut met een andere insteek. Ook een osteopaat komt er straks nog aan te pas. Het is tijd om er op een andere manier naar te kijken. En het is tijd dat ik zélf maar eens naar mijn lijf ga luisteren in plaats van dat ik dingen ga doen die me gezegd worden en waar ik dan tegenovergestelde effect mee bereik. 

Doorgaan of verdergaan?

Je zou toch denken dat ik er onderhand wel klaar mee ben. En ergens is dat ook wel zo. Maar er is altijd die ‘wat als’. Want laat ik heel eerlijk zijn: als ik die blessure niet had dan stond ik gewoon nog op dat podium. Honderd procent. Maar die blessure is er wel. Al heel lang. Het is helaas ook lang niet het enige waar ik last van heb en had. Niet normaal wat ik aan blessures en overbelasting allemaal geïncasseerd heb. Het vele lesgeven en sporten is een aanslag op mijn lijf geweest. En drie zwangerschappen en een schildklierziekte trouwens ook. Maar ja, en nu dan? Wachten op een onzeker herstel of verdergaan en het hoofdstuk lesgeven afsluiten?

Gedwongen om te stoppen

Na weer wat onderzoek en verder overleg kreeg ik eerder deze week een heel uitgebreid en helder antwoord. Volledig herstel is onwaarschijnlijk. De chronische ontsteking is uitgebreid naar drie plekken en hebben veel weefsel aangetast. Had ik het afgelopen jaar mijn weg gevonden met yoga… Stop er maar mee, kreeg ik als advies, want daarmee rek ik veel te veel en trek ik steeds het weefsel stuk. Daarbij houden de drie ontstoken plekken elkaar steeds in stand. Er zit een hoop oedeem rondom mijn bekken. Als ik in de buurt zou komen van weer volledig belastbaar zijn dan is dat over een aantal jaren. Wauw. Daar sta je dan met je grote passie. Ik moest dat echt even binnen laten komen want ik dacht altijd dat ik gewoon weer terug dat podium op zou gaan. Ik waardeer het eerlijke antwoord zeker. Mijn lijf maakt dus de keuze voor me. Zelf had ik het nooit gedaan, dat weet ik ook.

Als ik één sterke eigenschap van mezelf zou moeten noemen dan is het mijn doorzettingsvermogen. En precies dat wordt nog wel eens verward met iets niet los kunnen laten. In mijn eigen hoofd ook hoor. Dat maakt het soms wat lastig en een beetje een gevecht.
Opgeven doe ik niet snel. Maar na bijna vijf jaar kwakkelen is deze blessure alleen maar erger geworden. Het is tijd dat ik realistisch en eerlijk ben naar mezelf. Ik geloof nog steeds dat ik helemaal kan herstellen en pijnvrij kan zijn, mijn lijf kan echt wel helen. Of het een goed idee is om daarna weer les te gaan geven, is een ander verhaal. Het zal een zwak punt blijven. En dat punt is er om iets aan te geven. Het gebeurd met een rede. Streven naar dagelijks pijnvrij zijn is realistisch, mijn lijf weer zo belasten als voorheen is dat niet.

Gelukkig heb ik meer passies en een hele leuke baan. Dus als het niet mijn weg is om weer Xcore, BRN, BBB en al het andere te gaan geven dan is het niet mijn weg. Het belangrijkste is mijn gezondheid en dat ik er kan zijn voor onze drie kinderen in plaats van dat ik met een pijnlijke heup mezelf niet kan bewegen.

Wijze woorden hoor maar ik heb ook gehuild en een vriendin gebeld. Het gaat heel erg moeilijk zijn om dit écht helemaal los te laten, dat doet gewoon pijn. Dus nee, ik ben daar nog lang niet. Maar working on it. Ooit kom ik er. Gelukkig heb ik een dijk aan doorzettingsvermogen 😉

Meer chaos en zo op Instagram!