Oké, zes maanden na de bevalling. Het is alsof de hele rambam gisteren pas gebeurd is. En zo voelt het soms ook, haha nee hoor, just joking. Maar hoe het zes maanden later gaat na zo’n derde bevalling, lees je vandaag. Ontzwangeren doen we tot wel negen maanden na de bevalling. Nee hoor, geintje, het duurt anderhalf jaar. Hoe het zit met vermoeidheid, fit zijn, wallen wegwerken en een mommy tummy. Om maar eens wat dingen te noemen 😉

Back on track?? Neuhhh

Back on track als in weer helemaal fit ben ik niet echt nee. Maar ook zeker geen compleet wrak. Ik hang er ergens tussenin, haha. En dat alles heeft vooral te maken met een rugblessure die er blijkbaar al jarenlang aan het insluipen was door het vele trainen en lesgeven. Vooral kracht en snelkracht. Tel daar drie zwangerschappen bij op en tadaaa: verkleefde rugspieren en bindweefsel, compleet met een aantal ontstoken spieren. Dus voorlopig ben ik van het podium af en kan ik niet voluit sporten. En voel ik me dus niet top fit. Maar eigenlijk is dat alles. En tuurlijk is dat meer dan genoeg want ik werk hard aan mijn herstel. Maar Ben is gezond. De meiden zijn gezond. De man is gezond. Ik ben -op die blessure na- gezond. Kleine Ben slaapt heel goed en is een vrolijke noot. Heerlijk toch. Die blessure kan ik wel handelen. Ik voel me goed, geniet van heel veel dingen en ik mag gelukkig wel iets aan bewegen doen.

Mommy tummy

Trainen, sporten, lesgeven. Ik had het allemaal weer opgepakt zo’n zes weken na de bevalling. Deze foto is van een paar weken geleden, toen het nog te doen was met mijn rug. Voordat de fysio behandelingen stopten vanwege het hele Corona gebeuren. Voordat we wisten hoe erg mijn rug verkleefd is… Nu is het vooral yoga en veel strekken. Jep. Ik en yoga. Als je me een beetje kent dan weet je dat dit een enorme uitdaging voor me is. Knallen, doorzetten, volle bak gaan en nog wat harder. Zo sport ik normaal. Dat is dus echt even aanpassen. Gelukkig heb ik ook de crosstrainer waar ik groen licht voor heb gekregen.

Mijn drie overgebleven zwangerschapskilo’s blijven op deze manier wel gezellig bij me. Ze blijven hardnekkig plakken. Na de eerste zwangerschap was ik na twaalf weken weer op gewicht en was er niks te zien aan mijn lijf. Na nummer twee deed ik iets langer over de laatste vier kilo’s (anderhalf jaar haha) maar uiteindelijk was ik zelfs helemaal afgetraind. En dan is daar nu de mommy tummy. Een kleintje. Kijk, die had ik nog niet. De mommy tummy bestaat bij mij vooral uit vel dus of dat exemplaar ooit nog verdwijnt? Maar ja, lekker belangrijk ook. Ik heb drie(!!) gezonde kinderen en alleen een blessure over gehouden die niet eens van de zwangerschap op zich komt.

Vermoeidheid heb ik niet echt. Ja, natuurlijk wel als ik een nacht niet goed heb geslapen maar niks geks of extreems. Mijn schildklier gaat ook goed na deze zwangerschap. Ik hou het goed in de gaten. Sinds vier maanden eet ik glutenvrij en daarmee heb ik mijn medicatie een stukje af kunnen bouwen. Meer daarover lees je in dit artikel over het effect van glutenvrij eten en mijn schildklier.

De balans opmaken

Als ik de balans opmaak wat ontzwangeren betreft ben ik al een heel eind! Die drie kilo’s mogen er nog af maar is geen moeten. Ik neem gewoon lekker een wijntje op z’n tijd en eet friet met de rest van het gezin. Van die vreselijke haaruitval na een bevalling ben ik alweer af! Dat duurde niet lang deze keer. Het begon na twee maanden en duurde precies drie maanden. Thank god want mijn haar is al zo fijn en heeft met die schildklierklachten ook al zoveel te stellen gehad. Blij dat ik daar al vanaf ben dus! Met mijn rug ben ik nog even bezig maar ja, dat is fysiek gewoon flink gas terug nemen en behandelingen ondergaan. De hormoonhuishouding is volgens mij weer redelijk op niveau want alles is wel weer normaal. Mijn lijf is wel veranderd na drie van die wondertjes in mijn buik maar ik vind het alleen maar mooi dat er sporen van te zien zijn. Wat ben ik er trots op dat mijn lijf dit allemaal kon! Tijd om er lief voor te zijn 🙂

Lalog.nl op Instagram en Facebook