Het ging even minder deze week. Tot afgelopen maandag voelde ik me met mijn tweeëntwintig weken zwanger hartstikke goed. Vermoeid, dat wel, maar ik had het dan ook druk. Drie dagen in de week werken, twee keer in de week lesgeven op de sportschool, een afspraak hier en daar en de zorg voor Noor. Tel daarbij op dat we net verhuisd zijn en daar ging ik… Ik voelde me al een paar dagen niet lekker. Niet ziek, maar ook niet oké. Mijn dienst van afgelopen dinsdag bij de Efteling kon ik gelukkig ruilen met donderdag zodat ik me niet ziek hoefde te melden want zo voelde het nou ook weer niet. Woensdag liet ik mijn lessen op de club overnemen zodat ik echt twee dagen even rust had. That should do it, dacht ik. Maar nee. Aan het einde van mijn late dienst op donderdag begon ik me echt naar te voelen: transpireren, licht in mijn hoofd, een hele hoge hartslag, misselijk, tintelingen in mijn handen en lippen…

Ik had werkelijk het gevoel dat ik moest spugen, zou flauw vallen en dat mijn hart eruit zou knallen. Ik begon te trillen over mijn hele lijf en het stopte maar niet. Wat was er aan de hand? Alles zou toch wel goed zijn met die kleine in mijn buik?! Mijn collega was er niet gerust op: zo kon ik niet naar huis rijden. Ik belde Wim, die zijn moeder in schakelde om even bij ons thuis te zitten omdat Noor lag te slapen en twintig minuten later stond hij bij me. Nog steeds voelde ik me akelig: het zakte maar niet. Het duurde nu al anderhalf uur. We belde de huisartsenpost en daarna de verloskundige. Uiteindelijk zakte het in de auto terwijl ik met de verloskundige aan de telefoon zat. Ze schatte het niet bedreigend in en dacht aan een te lage bloeddruk. Daarnaast ben ik ook schildklier “patiënt” en ook die zou van slag kunnen zijn. Als ik die nacht nog last zou hebben moest ik meteen terug bellen en zou ze zo bij me zijn want het kan gevaarlijk zijn als het zo acuut op komt zetten.

Die nacht bleef ik een onrustige hartslag en ademhaling hebben, maar niet zo erg als daarvoor. Om kwart over vijf s’ochtends ging ik maar beneden zitten want ik werd gek! Ik dronk een kop thee en at een eierkoek. Het zakte weer tegen half zeven weer. Ik kroop nog even in bed en belde al vroeg de verloskundige. Ik liet die ochtend bloedprikken voor de waardes van mijn schildklier en die werden met spoed verwerkt. Tijdens mijn zwangerschap word ik daar elke vier weken op geprikt want mijn schildklier kan antistoffen gaan aanmaken wat gevaarlijk is voor de baby. Maar de waardes waren goed! Op zich wel een opluchting natuurlijk, maar wat was er dan wel aan de hand?

Die middag zat ik bij de verloskundige. Ze hoorde mijn klachten nog eens aan en ging meteen mijn bloeddruk meten. Nou is mijn bloeddruk al laag van zichzelf: altijd rond de 100/60 (bij de meeste mensen is het gemiddeld 120/80) maar nu zaten de boven- en onderdruk zelfs daar ver onder. Baby 2.0 werd nog even gecheckt: haar hartje klopte mooi en mijn baarmoeder groeit volgens het boekje. Een fijne geruststelling, maar het advies was er niet minder om: een week niet werken en geen lesgeven, een bloedonderzoek en Heel Veel Rust. Een extreem lage bloeddruk kan gevaarlijk zijn. Het hoeft helemaal niet, als ik er nu maar naar luister, vertelde ze verloskundige met klem.

Je bloeddruk is afhankelijk van leeftijd, gewicht en gezondheid. Bij een lage bloeddruk (hypotensie) is de bloeddruk te laag om normaal te kunnen functioneren. Dit is meestal wanneer de waardes onder de 90/60 liggen. Er is druk in de bloedvaten nodig om het bloed naar je organen te pompen. Wanneer de druk onder een bepaald niveau komt, is je hart niet in staat om voldoende bloed naar deze organen te pompen. Het gevolg hiervan kan zijn dat je flauwvalt want je hersenen krijgen een tekort aan bloed en zuurstof. Omdat de hersenen het hoogste deel van het lichaam vormen wanneer je staat, zijn ze erg kwetsbaar. Het bloed moet vanuit je hart relatief ver omhoog gepompt worden. Om te zorgen dat je hersenen voldoende bloed en zuurstof krijgen, moet er dus voldoende druk zijn. Bij een lage bloeddruk is er sprake van te weinig bloedtoevoer naar verschillende organen.

Acute lage bloeddruk geeft ernstigere verschijnselen dan alleen flauwvallen. Het kan tot gevolg hebben dat je in een shock raakt (!!!). Het risico op flauwvallen is bij een hele lage bloeddruk hoog, en dat kan sowieso al gevaarlijk zijn als je alleen bent, laat staan tijdens je zwangerschap… Oké, rust dus. Niet te lang achter elkaar staan omdat mijn bloeddruk dan nog verder zakt, veel slaap, regelmatig wat zouts eten en heel veel meer kan ik er niet aan doen. De kans is wel groot dat ik na een week goede rust weer (halve) diensten kan oppakken en nog les kan geven want sporten is juist goed (jeej!). Ik ben blij met dit vooruitzicht; dat ik er nog niet “uit” ligt. Pfff, dat lijkt me vreselijk. Ik hou van mijn werk en ben daar heel graag en ook mijn lessen wil ik nog niet missen. Maar de baby in mijn buik is het allerbelangrijkste en ik doe nu ook echt even een stap terug want ik realiseer me ook dat het heel anders had kunnen zijn.

Maandag moet ik bloed laten prikken voor het onderzoekje en mijn bloeddruk weer laten meten en donderdag terug naar de verloskundige voor controle, bloeddruk meten en de uitslag van het bloedonderzoek. Hopen dat ik daarna weer aan de slag kan tot juni, ik ga er vanuit van wel! Tot zover de update, ik hou jullie op de hoogte op de blog!

Joehoe, volg je La Log al op Facebook, Twitter, Bloglovin’, Pinterest en Google+?