Met Storm aan de lijn en Noor in de kinderwagen, geniet ik buiten van het zonnetje. De mollige beentjes van Noor spartelen vrolijk heen en weer en ze maakt kirrende geluidjes. Ik hang over de kap van de wagen heen en speel ‘kiekeboe’ met mijn meisje. Ze gilt het uit van plezier. En ik gil met haar mee, waarop een schaterlachje volgt.

We lopen langs het schoolplein van de basisschool hier in de buurt. Bij het hek staat een groepje moeders. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat de moederkloek mij en mijn kroost observeert. Even kijk ik naar Storm, die verderop in het gras staat te snuffelen. Het volgende ogenblik heeft de moederkloek zich om de wandelwagen heen gestationeerd. De moeders lachen naar Noor en vuren allerlei baby-vragen op me af. Ik antwoord vriendelijk want ik vind het super leuk dat ze interesse tonen. De moederkloek en ik kletsen nog wat over onbelangrijke zaken, totdat de linkerhelft van de kloek opmerkt dat Noor van mij af in de kinderwagen zit.

‘Uh, ja. Dus?’ vraag ik twijfelend omdat ik niet weet wat ze hier precies mee wil zeggen.
De rechterhelft van de kloek backt links up. ‘Je weet toch wel dat het beter voor de hechting is als je kindje jou kan zien tijdens het wandelen?’ zegt rechts.
Verbaasd kijk ik haar aan. ‘Ze zit hier niet de hele dag in hoor,’ antwoord ik.
‘Ja, maar toch is het beter,’ zeggen links en rechts in koor. Het midden van de moederkloek houdt zich verdacht stil.
‘Noortje vindt het anders heel leuk zo hoor. Ze ziet de hond lopen en kan lekker rond kijken. Ze is al tien maanden, dus ze wil alles graag kunnen zien. Mijn hoofd ziet ze de hele dag al,’ grap ik erachter aan.

Links en rechts vinden het niet grappig, maar het midden gniffelt.
‘Toen ze kleiner was lag ze wel naar me toe, maar nu ze kan zitten vind ze het fijn om vooruit te kijken,’ probeer ik nog.
De kloek overlegt onderling en druipt dan af. Het midden zwaait nog even.

De rest van de wandeling blijf ik mezelf afvragen of ik nu iets verkeerd doe. Wat is er mis met een nieuwsgierige baby van tien maanden de wereld in te laten kijken? Ben ik dan een slechte moeder?

Eenmaal thuis twijfel ik nog steeds aan mezelf. Ik raadpleeg Google. Een lange stroom van discussies over een baby voor- of achteruit in de kinderwagen is het resultaat. Pfff.

Uit een onderzoek dat ik tegenkom blijkt dat kinderen die het gezicht van papa of mama kunnen zien een lagere hartslag hebben en eerder in slaap vallen in de kinderwagen. Natuurlijk is hun hartslag lager. Er is immers niks nieuws en interessants te zien. Misschien vallen ze wel in slaap omdat ze steeds tegen dezelfde face aan zitten te kijken, haha. Ergens anders lees ik weer dat het juist goed is voor de ontwikkeling van je baby om hem of haar vanaf zes maanden vooruit te laten kijken in de wandelwagen. Vooral als je baby gewoon rustig blijft kan ie er veel van leren.

Ja, en nou?

Ik denk eigenlijk dat het helemaal aan je baby ligt. Natuurlijk liggen de allerkleinsten nog in de kinderwagenbak, en die zien papa of mama tijdens het wandelen. Lijkt me ook logisch. Maar als ze ouder worden… Tja, als je net zoals wij een nieuwsgierig aagje hebt die de hele tijd alles in de gaten wilt houden, dan doe je hem of haar een groot plezier met het vooruit rijden. Is je kleine daar nog niet aan toe, dan laat je hem of haar lekker vertrouwd naar je toe zitten. Ja, toch?

Ik zie nog een discussie over Olvaritpotjes voorbij flitsen. Die hoef ik in ieder geval niet te lezen want ik kook zelf voor Noor en ze krijgt vers fruit. Hoewel er volgens mij niks mis is met af en toe een potje. Die heb ik ook heus wel in de kast staan. Ik ben benieuwd wat de moederkloek daarvan vindt… 😉

Wat vindt jouw kindje het fijnst? Zit je kindje vooruit of achteruit te koekeloeren in de kinderwagen?

xx Wen