Hier moet ik het toch eens over hebben: moederachtige clichés. Want ik had nooit gedacht dat het zo leuk zou zijn. Daar ga je al. Hoe cliché. Maar echt! Ik geniet er zo van om voor Noor te zorgen. Het helpt natuurlijk ook ontzettend mee dat Noor een hele makkelijke baby is. Vanaf week één sliep ze door. Ja, I know, sorry voor alle mama’s die met wallen van hier tot Tokio rondlopen. Echt, sorry.

Noor vindt het ook heel leuk om mee te gaan. Waar naartoe dat maakt haar niet uit. Ze kijkt tevreden rond en slaakt vrolijke kreetjes. Ze lacht veel en is graag bij haar oma’s en opa’s. Ook andere mensen vindt ze trouwens rete interessant! Ze eet vrijwel alles en lacht bijna de hele dag. Natuurlijk kan ze het ook goed op een huilen zetten zo nu en dan, echt hoor, dat maak ik ook heus wel mee. En als ze haar zin niet krijgt dan kan ze ook een behoorlijke keel opzetten. Want die tablet ziet er wel heel aantrekkelijk uit. Nee Noor, krijg je niet!

Tegenwoordig kruipt mevrouw. Of nou ja, kruipen. Het is meer schuiven. Hoe dan ook, mijn decoratie is niet veilig meer. De gordijnen trouwens ook niet. En Storm moet opletten dat zijn oor niet fijn geknepen wordt en dat ie niet van zijn staart ontdaan wordt, haha! Maar oh, wat is het heerlijk om moeder te zijn! Ik geniet met volle teugen van mijn dochter. Het cliché dat moeder worden het mooiste is dat je kan overkomen, kan ik alleen maar toejuichen. Een heel ander verhaal is dat je echt wel alles blijft doen dat je ook deed voordat je mama was. Sure. Dat deed ik ook. Deed. Ik liep namelijk keihard tegen de lamp. Want mama zijn doe je er niet ‘zomaar even bij’. Het is gewoon keihard werken. En die kleine komt op de eerste plaats. Cliché, maar alle dingen die anders zo belangrijk waren vallen nu in het niet naast je kleine wondertje. Ook dat is waar.

En ik denk dat alle moeders het gevoel wel kennen dat je hart overloopt van liefde als je naar je kind kijkt. Ik vind het zo mooi om te zien hoe Noor met alles bezig is. De wereld ontdekken, dingen uitproberen. Voor ik het weet veeg ik de tranen weer uit mijn ooghoeken. Wat is dat trouwens? Die emotionele labiliteit? Tssk. Nou was ik al een redelijk gevoelsmens, daar niet van, maar nu slaat het helemaal nergens meer op. Cliché, right!?

En dan nog zoiets: die antenne die altijd op scherp staat! Whaaat? Kan die ook uit? Niet hè? Het gaat altijd zo in mijn hoofd: Waar is ze? Wat doet ze? Huilt ze nou? Pas op, straks valt ze nog! Heeft ze genoeg gedronken? Heeft ze honger? Wat is die rode plek nou ineens? En dat gaat zo nog wel even door. Lucky me, dat ze meestal bij me is want dan weet ik alles van waar, wat, huilen, vallen, drinken, eten en rode plekken. Maar ook al zit ze op het speelkleed in de kamer, pakweg zo’n twee meter bij mij vandaan, dan nog hè! Dan sta ik nog op scherp. Vermoeiend. Zal wel zo’n typische mama-eigenschap zijn. Hoe cliché.

Welke moederachtige clichés heb jij nog toe te voegen? Die lijst is oneindig dus kom maar op, haha!

xx Wen

Ps: volg je La Log al op Bloglovin’ en Facebook? Klikken maarrr 😀