Later? Oeps, dat is nu dus! Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik loop te mijmeren over wat ik later wil worden. Beetje laat met mijn tweeëndertig jaar. Maar welke idioot heeft dan bedacht dat je op je zeventiende moet kiezen wat je zoveel jaar later wil gaan doen? Al lijkt me heerlijk om daar op je zeventiende al zeker van te zijn. Of is dat juist saai? Mijn droombaan heb ik natuurlijk allang. Ik moest er wel even achter komen maar na mijn opleiding Toerisme/Recreatie heb ik allerlei sportopleidingen gedaan en nu ben ik al tien jaar lang allround groepslesdocent. Ik heb echt van mijn hobby mijn werk kunnen maken. Toch is die eerste opleiding ook handig geweest. Ik wil nog een lange tijd meegaan in de sportwereld dus sinds ik mama ben geworden doe ik het wat rustiger aan met lesgeven.

Nu zit ik middenin mijn vierde hoogseizoen in de wereld vol wonderen, waar ik een naast mijn lessen een leuke parttime baan heb. Hoewel dit een hele fijne combinatie van twee banen is, heb ik toch altijd ergens op de achtergrond zo’n gevoel van ‘wat wil ik nog meer?’ en ik heb geen idee waarom. Wat is dat toch? De druk van de maatschappij? Nee, het kan me werkelijk niets schelen hoe (on)belangrijk anderen mijn baan vinden. Ik wil vooral doen wat ik leuk vind. Waar ik blij van word. En daar zit het probleem denk ik. Ik vind teveel leuk. Sporten, schrijven, baby’s, mensen vermaken, lesgeven, cursussen volgen, cursussen geven, het huis inrichten, het huis herinrichten, recreatie, campings, lezen, nog meer schrijven, vooral veel bloggen… Eh ja, mijn interesses lopen dus nogal uiteen en dat is soms vermoeiend. Ik heb constant dat gevoel van ‘ik moet wil nog zoveel’!

Ik vind het dan ook heel gek om mezelf als moeder te zien. Want een moeder is volwassen. Míjn moeder is volwassen. En dat is ze in mijn ogen altijd geweest. Terwijl ze toch een stuk jonger was dan ik nu ben toen ze haar eerste kindje (mij!) kreeg. Oef. Ik had ook echt gehoopt dat het onrustige gevoel vanzelf weg zou gaan toen Noor geboren werd, maar no. Ik heb nu met mezelf afgesproken dat ik de komende tijd maar eens ga uitzoeken wat ik nou eigenlijk wil. Later. Als ik groot ben. 1m58 om precies te zijn. En dan gaat het niet eens zozeer om werk want ik vind allebei mijn banen echt heel erg leuk. Het gaat meer om zelfontplooiing. Ontwikkeling en dat soort crap. Maar ik moet natuurlijk helemaal niks. Of toch?

Herken jij dat onrustige gevoel ook of ben je helemaal happy met waar je nu bent in life?

xx Wen

 
Ps: volg je La Log al via Bloglovin’?

Ook leuk om te lezen:
Moederachtigeclichés
Dikke lip en blauwe plek voor mijn baby