Groep 5, we zijn al een paar weken onderweg. Langzaam beginnen de veranderingen vat te nemen op mijn oudste dochter. Een maand geleden werd ze acht jaar. Ze heeft nu verkering, ging deze zomer voor het eerst alleen met een vriendinnetje naar het zwembad en het eerste discofeestje tot tien uur ’s avonds is in de pocket. Met gemengde gevoelens kijk ik alles aan…

Feest

Een echte meid. Wel een stoere. Ze draagt alleen maar kleren die fijn zitten en elke zaterdag gaat ze naar scouting. Ze houdt van de natuur, dieren en is gek op haar kleine broertje. So far, so good. Of nou ja, niet dat de rest niet good is. Maar dit ken ik van haar. Die lieve, zorgzame Noor. De kleinste uit de klas die de kat uit de boom kijkt, maar zeker ook haar mannetje staat. Ze kan het met iedereen vinden, maakt niet zomaar ruzie. Behalve met haar zusje. Blijkbaar is dit tegenwoordig de standaard. Elke dag is het wel feest.

Oh, en ik ben stom. Dat roept ze wel eens. Dit zijn allemaal hele nieuwe dingen voor mij. Stampvoetend loopt ze dan naar boven en smijt met haar kamerdeur als ze haar zin niet krijgt.

Ik krimp altijd een beetje in elkaar wanneer dit gebeurt want het is een feest der herkenning. Ik deed dit vroeger natuurlijk ook. Maar hoe vreemd is het dat nu mijn eerste baby tegen me gilt dat ik stom ben?!

Ik moet hier dus echt een beetje (veel) aan wennen. Al die veranderingen vragen weer om een compleet andere aanpak van het moederschap. Terwijl ik er dan ook nog één van zes en één van twee jaar heb rond lopen die weer in hele andere fases zitten. Ik zoek hierin echt mijn weg terwijl Noor smoezend met een vriendinnetje in een hoekje van de kamer zit, de jongens haar komen ophalen om te gaan spelen op het schoolplein en ze geen kus meer wil als ik haar bij school afzet. Lekker dan. Denk je net in een fijne flow te zitten, wordt ineens de hele dynamiek in het gezin anders omdat je eerste kind steeds groter wordt. Logisch he, dat sowieso, maar het vraagt een hoop aanpassingsvermogen van mij als moeder.

Trots

En dan hoor ik uit verschillende hoeken dat andere moeders dit allemaal precies zo ervaren. Op het schoolplein, van vriendinnen en collega’s. Ze worden allemaal voor “stommerik” uitgemaakt…

Ik voel dan altijd een beetje opluchting: ik ben niet de enige die zo zoekende is in het moederschap!

En dus blijf ik praten met Noor, ben er voor haar wanneer ze het nodig heeft en neem afstand wanneer ze daar behoefte aan heeft. En ik voel me trots! Want dat lieve, zorgzame kind dat zelf ook haar weg zoekt als achtjarige doet dat toch verdomd goed.