We zijn op vakantie. Onze accommodatie is zo’n heerlijk glampingachtig geval op een veldje. Er staan er een stuk of acht, glijbaantje in het midden, je kent het wel. De schuifdeuren staan zo ongeveer overal de hele dag open dus het is meegenieten geblazen. Meegenieten van het luide gezinsleven van anderen. Schreeuwende kinderen, gillende baby’s en vloekende moeders.

Het is ook overal hetzelfde, zeg ik knipogend tegen de man terwijl ik hem aanstoot en naar het huisje schuin tegenover ons gebaar. Er komen geluiden uit waar opvoedkundigen hun wenkbrauw bij op zouden trekken. Twee van onze kinderen zitten op dat moment braaf te spelen op het veldje en nummer drie doet zijn middagslaapje. Maar het is ook wel eens anders. Logisch ook natuurlijk. We halen ze uit hun vertrouwde omgeving, slepen ze een eind mee middels een lange autorit en wanneer we op onze bestemming zijn aangekomen, krijgen ze een bak met prikkels over zich heen waar je u tegen zegt. Knap kind die dat niet uit in een drift-, pest- of huilbui. Of alle drie tegelijk, want die heb je natuurlijk ook nog. Nee dan, knappe moeder die er maar weer eens mee dealt. Op vakantie. In je glamping acco waar de rest van het veldje meegeniet (joeh!).

Onbeperkte family time

Maar de vakantie is heerlijk. Op kindervriendelijke parken en campings worstelt menig moeder, inclusief ikzelf, zich door die drift-, pest- en huilbuien heen. Met een verhit gezicht rennen we onze peuters achterna, zeulen we met onze baby’s op de arm en proberen we de kleuters in het gareel te houden. Om ’s avonds met onze voeten omhoog en een glas wijn in de hand te verzuchten hoe fijn het wel niet is hier op de camping. Want dat is het. Onbeperkte family-time. Daar doen we het voor en die buien nemen we voor lief.

Wanneer ik op een avond kindloos over de camping loop (die wijnvoorraad moest ik toch een keer aangevuld zien te krijgen 😉 ), zie ik een moeder in een situatie met een peuter. Iets op een fietsje en niet meer voor- of achteruit willen, dat werk. Kind schreeuwen, moeder boos. Super herkenbaar. ‘Het is ook overal hetzelfde,’ zei ik met een goedbedoelde glimlach tegen de worstelende moeder. Omg. Die blik van haar. Haar ogen schoten naar de fles wijn in mijn hand en weer terug. ‘Wat weet jij er nou van?’ antwoordde ze fel. En gelijk heeft ze. Ik loop daar zonder kinderen met een fles wijn over het park. Die vrouw denkt natuurlijk dat ik hele dagen lang op mijn gemak wijn kan zitten lurken zonder kinderen om me heen. Ik snap dat. Niks aan de hand. Ik liep op mijn gemak verder met m’n wijntje.

De volgende ochtend, op weg naar de kidsclub, kwam ik haar weer tegen. Met mijn drietal om me heen. De vrouw lachte schaapachtig en wist niet waar ze moest kijken. Gehaast liep ze met haar tierende peuter (alweer ja) voor ons uit. Proost dan maar, wilde ik haar nog naroepen…

Ps: binnenkort alles over deze vakantie in de Corona-tijd!

Volg je lalog.nl al op Instagram en Facebook?