Ode aan het middelste kind
Ode aan het middelste kind. Het kind dat een plek opschuift. Het kind dat dan ineens ook grote zus of broer wordt. Maar ook nog een exemplaar boven zich heeft. Het kind dat de grenzen opzoekt. Het kind waar de ondeugendheid van het gezicht afstraalt, dat haar plek opnieuw zoekt en dat hier in huis zeker niet vergeten wordt. Dat is onze Lot. Lief kind.
Middelste kind dingen
Ze haalt weer eens een streek uit. Met moeite houd ik mijn gezicht in de plooi. Want dit kan natuurlijk gewoon echt niet wat ze doet. Maar van binnen proest ik het uit. In het ergste geval moet ik mijn gezicht van haar afdraaien, zoals zo vaak, en ziet de man mij schokschouderen en neemt hij het stokje subtiel over. Want mama schiet bijna in een lachbui in plaats van dat ze haar middelste kind terecht wijst. Good parenting dit, haha. Herkenbaar ook denk ik.
Typische middelste kind dingen. Net zoals het guitige koppie dat ze trekt. Die stralende oogjes. Op zoek naar avontuur, grenzen. Gretig neemt ze altijd alles in haar op. Ze doet zowat alles wat haar grote zus ook doet. Ligt graag dwars. Is altijd degene die het tóch nog een keer doet terwijl het niet mag. Maar ook is Lot degene die graag bij me op schoot kruipt, altijd nog een extra knuffel van me wil. Wat een heerlijk karakter heeft ze. Open. Impulsief. Nieuwsgierig. Ondeugend. Lief. Zomaar wat woorden die haar omschrijven. En ze is trouwens ook echt de brokkenpiloot hier in huis. Ze valt van de trap, van de schommel, van de bank, van haar fiets. Lot loopt dus vrijwel standaard rond met blauwe plekken, schaafwonden en bulten…
Van kleine naar grote zus
Met de komst van baby Ben afgelopen november, schoof Lot haar plek binnen ons gezin een stukje op. Van jongste kind ging ze in één keer naar grote zus. Dat was (en is nog steeds) niet alleen voor Lot zelf heel gek, maar voor mij ook! Mijn kleine Lotje was ineens niet zo klein meer. En dat vergeet ik nog wel eens. Omdat ze gewoon ook altijd de kleinste was natuurlijk.
Toen ik zwanger was van Ben hoorde ik veel moeders over hun middelste kind. Dat ze dan hun plek kwijt zijn en zich verloren voelen. Maar ik denk niet dat Lot haar plek kwijt is geweest. Dat heb ik in ieder geval niet zo ervaren. Ze doet het echt super goed! En natuurlijk is het soms zoeken naar dingen maar dat heeft volgens mij niet perse met “het middelste kind zijn” te maken. Lot is een zorgzame grote zus en een ondeugende kleine zus. Prima balans dacht ik zo 😉
Dus, lieve Lot, blijf je leuke zelf. Wat zijn wij toch allemaal gek op jou ♥
Hoe zit het bij jullie middelste kind?
