Beangstigend keek ik de bekkentherapeut aan toen ze de woorden ‘dry needling’ uitsprak. ‘Uhm, moet dat in mijn vlees?’ vroeg ik met een knik naar de gigantische pin die ze vast had. Ze glimlachte gemeen. Of nou ja, het was vast geen gemene lach. Maar in mijn hoofd wel. Zij was namelijk niet degene die een enorme naald in haar heup zou krijgen! En dus lachte ze. Waarschijnlijk om me gerust te stellen. Dat mislukte trouwens.

Ik kwam bij de bekkentherapeut terecht omdat ik tien maanden na de bevalling van Noor steeds meer last van mijn bekken kreeg. Je zou toch denken dat het dan juist minder zou worden. Tijdens mijn zwangerschap had ik ook last van bekkenpijn. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik bijna niet meer kon lopen, maar in mijn verlof ging het weer beter. Na de bevalling voelde ik het af en toe wel, maar ik had lang niet zoveel pijn als nu.

Maar terug naar de pinnen in mijn vlees… Ik zou een ‘doffe pijn’ voelen zoals de therapeut het omschreef. Ze zocht de pijnpunten rondom mijn heupen op door erop te duwen. Goh, duwen. Het was alsof er een mes doorheen ging. Volgens de pinnendokter waren die pijnpunten het gevolg van spiervezels die niet goed in elkaar overlopen, waardoor mijn bekken ‘scheef’ trok en ik geen krachtovergang van mijn romp naar mijn bovenbenen had. Nou, je zou toch denken dat een sportvrouw als ik echt wel kracht in haar bovenbenen zou hebben gezien de spierpartij die daar huist, haha. Links had ik drie pijnpunten. De pinnendokter zou een demonstratie laten zien. Ze zou mijn linkerbeen met twee vingers omlaag duwen en ik zou dat niet tegen kunnen houden. Sure! Ik lag in zijlig op de behandeltafel en ze duwde tegen mijn been. Ik duwde terug. Huh? Dat had totaal geen effect, ze duwde er zo doorheen! ‘Vreemd dat ik daar tijdens het sporten nooit iets van gemerkt heb,’ mompelde ik verbijsterd. Maar dat kan dus blijkbaar want je gaat het compenseren; in een verkeerde houding staan waardoor de klachten weer erger worden. Erg handig is het niet.

Maar die pinnen dus. Die gingen erin ja. En ik kan nou niet zeggen dat het alleen maar een dof pijntje was. Maar, zei de therapeut, ‘Hoe groter het pijnpunt, hoe erger het is.’ En het was erg. Links had ik drie grote pijnpunten en rechts twee die iets minder erg waren. Na de behandeling moest ik de pinnendokter weer proberen weg te duwen met mijn linkerbeen. Maar. Ze ging er nu met haar hele gewicht ophangen! Wat er toen gebeurde was bizar: ik jaste haar zo de hele behandelkamer door met mijn been!!! Hahaha! Ik had bijna alle kracht in mijn been meteen al terug! Ik stamelde wel tien keer ‘sorry’ tegen haar… Gelukkig kon ze er wel om lachen.

De behandelingen zijn helaas nog niet voorbij. Nog een of twee keer word ik lek geprikt. Nou maar hopen dat daarmee de bekkenpijn helemaal overgaat. Anders trap ik de pinnendokter de volgende keer extra hard door de behandelkamer heen 😉

Bekkenpijn en dry needling leek mij een hele rare combi, maar voor mij werkt het super! Heb jij ervaring met dry needling?

xx Wen

Volg je La Log al via Bloglovin’? Klik hier!