Laatst was ik ziek. Wat een grap was dat, jongens! Want dat kan dus helemaal niet he met twee kleine kinderen in huis. En ik had geen lullig griepje, maar gewoon een zware buikgriep. Gewoon echt the works!

Allebei ziek

Het drama (want dat was het!) begon op een maandagavond toen Wim thuis kwam. Hij moest op het werk nog wat dingen voorbereiden voor de volgende dag samen met een collega en hij had dus op z’n werk gegeten. Toen hij thuis kwam zei hij meteen al dat hij zich niet lekker voelde en hij dacht nog dat hij iets verkeerds gegeten had. Een kwartier later hing hij boven de wc-pot. Okeee. Toen ging het in mijn hoofd eigenlijk al mis want, klein detail: ik ben bang voor overgeven. Hmmh. En jawel, ik voelde mijn maag ook rommelen. Toch? Wim, die inmiddels van kotsfestijn nummer twee terug was, zei dat ik me dat in mijn hoofd had gehaald omdat hij gespuugd had en ik nu dacht dat ik ook moest.

Emetofobie

Het was half tien en we gingen maar naar bed. Tv kijken en dan hopen dat je gauw in slaap valt, dat idee. Mijn lijf dacht daar dus anders over want even later begon voor mij het drama: als ik weet dat ik écht moet gaan overgeven. Dat is een heel proces. Het begint met rillingen over heel mijn lijf, dan voegt zich daar klappertanden aan toe, ja echt. En tot slot begin ik heel erg te zweten. Op dat moment sta ik dus allang in de badkamer te k*tten. En het kan dan van twintig minuten tot een uur duren voordat ik daadwerkelijk spuug. OMG! Kots gewoon denk ik dan, maar zo werkt het niet. Een vinger in mijn keel steken is leuk, maar dan komt het er nog niet uit. Moet je je voorstellen dat ik die nacht vijf keer moest overgeven… Wat een gezeik he? Ik was kapot de volgende dag. Ka-pot. Er is nog eens een akelig woord voor die kots-angst ook: Emetofobie.

En toen?

Ja, toen was het dus allemaal niet zo handig. Wim heeft op dinsdag altijd een papa-dag en ik moest me ziekmelden op mijn werk. Lagen we daar op de bank met een emmer ernaast. De meiden voelden het trouwens feilloos aan want ze waren super lief die dag (altijd toch 😉 ) en speelden heel goed samen. Om en om zorgden we voor de meiden en verschoonde we Lotje’s luiers en gingen met Noor mee naar de wc om te plassen, maar heel veel meer dan dat werd het die dag niet. Tv aan en gaan, dat werk. Het was gewoon even niet anders, maar wat voelde ik me schuldig! Wat voelde ik me een slechte moeder! Slaat nergens op natuurlijk, ik weet het, maar toch had ik dat gevoel omdat ik lamgeslagen op de bank lag in plaats van met hen bezig was. De conclusie is ook gewoon dat moeders niet echt ziek kunnen zijn, maar de realiteit is anders. Vooral als de kinderen naar een kinderdagverblijf of naar school gaan: hello bron van ziektekiemen.

De volgende dag voelde Wim zich goed genoeg om te gaan werken. Ik niet, maar ik werk nooit op woensdag dus dat kwam goed uit. Ik schakelde mijn moeder in die na haar werk naar ons toe kwam zodat ik een beetje rustig aan kon doen en op donderdag ging het wel weer oké. En hoewel ik gelukkig niet vaak ziek ben, vrees toch een beetje voor de volgende griep, brrr.

Hoe is dat bij jullie als je ziek bent?

Volg La Log.nl via Facebook voor de nieuwste artikelen!