Daar had ik dus even geen rekening mee gehouden. En ik heb er al helemaal geen tijd voor. Dat met die schildklier. Een klier is het zeker ja.
De ellende begon in januari van dit jaar. Vijf maanden na de bevalling. Nou, sorry hoor, maar dan hou ik er geen rekening meer mee dat die hormonen hadden bedacht om dan pas te gaan klooien. Maar dat deden ze dus wel. Ik werd ziek. En niet een keer, no sir, wel drie keer. In een periode van drie maanden! Gewoon elke keer ook flinke koorts, overgeven en dat soort onzin. Ik kon nog maar amper op mijn benen staan. Toch maar eens naar de huisarts dus.

Een bloedprik (ieuw!) en twee dagen later kreeg ik de uitslag: mijn schildklier lag helemaal stil. Nou, en dan is het hek van de dam hoor. Want als je schildklier niet naar behoren werkt, dan ligt echt alles overhoop. Ik had vooral geen weerstand en was oververmoeid. Thank god dat ik geen last had van al die andere enge symptomen, wan dat zijn er nogal wat. Bij een te traag werkende schildklier kun je namelijk de volgende klachten krijgen: hartproblemen (!!!), gewichtstoename, haaruitval, menstruatieproblemen, concentratieproblemen, extreme vermoeidheid en een verminderde weerstand. Dus.

Het is niet niks nee. Het kan zijn dat mijn schildklierprobleem van tijdelijke aard is -vanwege mijn zwangerschap- maar vaak is het chronisch. Ow. Het helpt vast niet dat alle drie de zussen van mijn vader dat ook hebben…

Ondertussen gebruik ik al een tijdje het medicijn Thyrax. Nou, die bijwerkingen zijn ook niet best. In het begin voelde ik me zo opgejaagd als een bizon, haha. Ik sliep slecht en mijn hartslag was hoog. De Thyrax werd lager afgesteld en toen ging het beter. De extreme vermoeidheid was er vaker niet dan wel. Gelukkig maar. Ik kreeg weer een bloedprikje (ja, ieuw!) en tadaaa: mijn schildklier deed weer iets! Niet heel veel, maar toch. Hop, de Thyrax ging weer omhoog en nu gaat het al een paar weken best goed. Natuurlijk heb ik er soms wel last van. Ik zit nu niet in mijn meest fitte periode en dat is best lastig voor een groepsles instructeur, maar ik doe mijn best om juiste balans te vinden.

Volgende week moet ik weer bloed laten prikken (ja, ja) om de waardes op te laten meten. Ik ben heel benieuwd wat eruit komt. Kom ik er ooit nog vanaf of blijft dit gevecht met medicijnen en bloedprikjes deel van mijn leven? Ik hoop het niet.

Zijn er meer mama’s met dit probleem na hun zwangerschap?

xx Wen