Het was weer die tijd van het jaar: carnaval. Pfff. Vre-se-lijk. Ik ben zeker geen echte Brabander? Jawel, hoor, born and raised. Maar die carnaval snap ik dus echt niet he. Altijd al gehad hoor. Brachten mijn ouders mij en mijn broertje vroeger naar de jeugdcarnaval; een half uur later was ik weer thuis. En als tiener ging ik nog hoopvol mee met mijn Wim, die mij een uur later weer naar huis bracht want, mennn, wat vind ik er geen zak aan zeg, haha. Dit jaar was alles anders want het ging vooral om de kinderen die carnaval dus (blijkbaar) stikleuk vinden… hoe dat was? Nou, gewoon, lekker met papa mee 😉

Wim viert dus al jaren carnaval zonder mij. In een ver verleden hield ik het nog wel eens een avondje vol om mee te gaan, maar daar waag ik me niet meer aan. Ik ga gewoon werken en ben bij de kindjes. Ja, de kindjes. De kindjes vinden carnaval geweldig. Net als papa. Die giet het er met de paplepel in, fijn hoor. Nee, geeft niks, hartstikke leuk. We wonen sinds vorig jaar weer in het dorp waar Wim vandaan komt en daar kunnen we niet om carnaval heen. Dat kon in de stad wel, dan kreeg ik er heerlijk niks van mee. Ja, Wim die lallend de stad uit kwam, haha, maar verder bleef die hele carnaval ver bij mij vandaan. Ja, dat gaat dus niet als je in het centrum van een dorp woont. Nice…

Maar Noor (inmiddels 2,5 jaar) vindt het geweldig! Carnaval vieren bij de kinderopvang, dansen bij het Snotpinnekesbal (kleine Lot ging ook mee!), naar de kinderoptocht én de grote optocht kijken: het is één groot feest voor mijn moppie. En dat vind ik dan weer zo leuk om te zien! Ik ga het bijna leuk vinden, dat carnaval. Oké, dat is een beetje overdreven maar volgend jaar ga ik zeker mee feesten met de meiden. Van het grote-mensen-carnaval blijf ik ver vandaan. Ieuw.

Joehoe, volg je La Log al op Facebook, Twitter, Bloglovin’, Pinterest en Google+?