Wat mijn rol ging zijn? Te midden van zo’n tien onbekenden pitchte ik mijn passie voor schrijven. Mijn rol móést -logischerwijs- wel iets met schrijven te maken hebben. Anders hoefde de hele rambam van mij niet eens door te gaan. Niet dat ik dat erbij vermeldde natuurlijk. Ik had het over inspirerende, unieke stukken tekst met heldere boodschappen. Zinnen die je laten nadenken. Alinea’s die je aanzetten tot actie. Zó geschreven dat je spontaan zin krijgt om die stappen per direct te gaan zetten. Niet wetende dat ik even later een waar pleidooi tegen het lezen van teksten zou moeten aanhoren…

“Waarom zouden mensen nog lézen?”

Nadat ik enthousiast had verteld over mijn schrijfachtergrond, waren de anderen aan de beurt. Direct kregen we een pleidooi tegen het lezen van teksten te horen. Al dan niet op mij gericht. Meer wel dan niet, aangezien de vrouw me steeds met een schuine blik aankeek. Teksten gingen het niet worden volgens de vrouw. Nee, filmpjes, dat was dé perfecte manier om te communiceren.

Ze had een hekel aan schrijven, vertelde ze, en volgens haar leest er tegenwoordig toch niemand meer. Zei ze met een wegwerpgebaar. “Lezen? Waarom zouden mensen nog lézen als alles met video’s kan?” zei ze met een knipoog mijn kant op.

Volgens haar was lezen achterhaald. Een verloren zaak. Verspilde moeite.

“Alles moet visueel!” pleitte ze aan het einde van haar mondelinge bijdrage.

Zoveel voordelen

Wauw. Ik werd hiermee natuurlijk ontzettend uitgedaagd om te reageren en in de verdediging te schieten. Het kostte me moeite om dat niet te doen. Ongemakkelijk schoof ik heen en weer op mijn stoel, in mijn hoofd somde ik een handjevol voordelen van lezen op. Zal ik het zeggen? Zal ik zeggen dat je tijdens het lezen mindful bezig bent en stress vermindert? Of dat je je geheugen traint? Je concentratievermogen verhoogt?

Ik deed het niet. Het had geen zin om hier tegenin te gaan. Het enige wat ik hoefde te doen was bij mezelf blijven.

Niet zwart/wit

Filmpjes en teksten gaan wat mij betreft hand in hand. Voor mij werken filmpjes juist niet zo goed. Ik verlies mijn aandacht, word afgeleid door bewegende handen tijdens het praten, irriteer me aan een te schelle stem of te langzaam praten. Ik hoor wat er gezegd wordt, maar ik luister niet. Dat soort werk.

Nee, dan lezen. Ik zuig alle woorden op als een spons, lees terug, herhaal. Mijn hersenen worden geactiveerd en ik ben volledig in het moment. Voor mij hoeft dus zeker niet alles visueel. En met mij zijn er meer.

Maar tekst en filmpjes kunnen prima naast elkaar of afwisselend van elkaar. Het is niet zwart/wit. En ik hoefde me niet te verdedigen. Als vanzelf stemde de hele groep op teksten en zo nu en dan een filmpje.

Ik hoefde alleen bij mezelf te blijven.

Fijn, dat er nog zoveel mensen lezen 😉