Aanschouw hier, in dit artikel, de nieuwe schoenen van mijn dochter. Het middelste kind, wel te verstaan. Dat is een cruciaal feit. Want zij met die schoenen… ze zijn een week of vijf oud. Niet eens heel goedkoop. Ze wilde perse deze kekke cowgirl-laarsjes met een hakje. Prima, ze zijn helemaal Lot. Dat ze de dag erna al beschadigd waren en er binnen een maand een gat in zat, is ook helemaal Lot.

Beschadigd en een gat erin. Check. We zijn nu weer een week verder en de halve zool van haar rechterschoen ligt eraf. En natuurlijk zag ik dit pas toen we vanmorgen voor het schoolplein stonden toen ik de meiden naar school bracht. Top. Ik was er honderd procent zeker van dat zij met die halve zool (haha!) zou gaan vallen tijdens haar dag op school. Want: middelste kind, weet je nog?

Zie je wel!

En dus haalde ik vanmiddag mijn kinderen van school op. Lot met een halve zool en een kapotte knie, want gevallen. Zie je wel. Maar het is oké, want zij was oké. Ik maak me dan ook altijd op een andere manier druk om Lot dan om haar oudere zus Noor. Noor haar enkellaarsjes zijn tenminste nog heel. En Lot moet nieuwe schoenen.

Ik heb vanmiddag meteen nieuwe laarsjes voor haar besteld, geen western gedoe deze keer. Stoere, stevige enkellaarsjes. Maar waarschijnlijk maakt dat niet heel veel uit en zijn deze nieuwe exemplaren ook binnen een maand of twee rijp voor de kliko. Daar kunnen die schoenen niks aan doen. Want of ik nou dure of goedkope laarsjes voor Lot koop en stevige of crappy sneakers… na een week of acht is het echt klaar. “Oepsie,” zegt ze dan. Dat heerlijke middelste kind van me die altijd op afgetrapte schoenen loopt.

En dan kan ik niet anders dan haar knuffelen en verheug ik me erop dat ik haar morgen kan verassen met nieuwe enkellaarsjes…