De migraine gonst nog na in mijn hoofd. Heel ver weg. Op de achtergrond ergens ver achter mijn linkeroog. Ik zit buiten achter mijn laptop. Intens blij dat mijn hoofd niet meer zo zeer doet dat het onmogelijk maakt om te kunnen schrijven.

Terwijl ik zit te schrijven merk ik allerlei dingen op: de wind die zachtjes door mijn haren gaat, de zon die door de bladeren van de bomen heen schittert, een witte vlinder die me gezelschap houdt en de manier waarop mijn blote voeten de grond raken. Allemaal dingen die je pas opmerkt wanneer je in het moment bent. Wanneer je mindful bent en vertraagt.

En vertragen mocht ik weer even verplicht doen de afgelopen week want ik had het populaire C-virus te pakken en kreeg daar nog migraine overheen. Over dat virus ga ik het niet hebben trouwens. Ieder voor zich hoe je er in staat en dat kan niemand anders voor je invullen. Ik spreek niet graag in termen van “ziek zijn” (je woordenkeus heeft een heel sterk effect op je body-mind connectie!) maar ja: ik had toch echt koorts, keelpijn en een zeer lijf. De hele rambam. Voor mij een heel duidelijk signaal dat ik mocht vertragen.

Lekker mindful

De afgelopen weken zaten packed en ook deze week had ik veel dingen en afspraken staan. En toen ineens niet meer. Ik zat zo lang te wikken en wegen of ik wel of niet naar feestje A, bijeenkomst B, schoolactiviteit C, feestje D en bbq F zou gaan. Daarbij was Lot jarig, hadden we haar “grotemensenfeestje”, schoolfeestje en kinderfeestje, moest ik vrijdag en zaterdag werken en had ik nog een inval les op de sportschool op de agenda staan. Mooi niet dat ik in het geraas waar we al weken in zaten de wind, vlinders of de zon zo had had ervaren als nu. Of dat ik me zo intens blij kon voelen als ik schrijvend achter mijn laptop zat.

Ik pakte deze kans om te vertragen met twee handen aan. Want ik weet dat wanneer je erin mee gaat, dat je zoveel kan brengen. Je ertegen verzetten, continu balen dat je ziek bent en lopen mopperen en zuchten gaat je niet verder brengen. Nou had ik de luxe dat mijn schoonouders met veel liefde de kinderen opvingen terwijl Wim op zijn werk was. Daar ben ik zo dankbaar voor! Ik kon rusten, slapen, en uitzieken. En toen de koorts en de ergste migraine weg waren, ging ik met mijn journal aan de slag. Pakte ik mijn favoriete boeken over zelfreflectie erbij en ging schrijven. Het ene inzicht na het andere popte in mijn hoofd op. Dingen werden afgevinkt en doorgekrast en nieuwe ideeën borrelden omhoog.

Stil staan om verder te komen

Ik focuste me vooral op de vraag: Wat dient mij nog? Ik legde alles wat ik in mijn leven doe onder de loep. Dit wel, dat niet. Meestal weet je het al want je hebt er een gut feeling bij. Tijd om daar naar te luisteren. En als je dat niet doet dan krijg je wel een of ander virus ofzo, zodat je wel even stil moet blijven staan. Want zo werkt het.

Wat ik eigenlijk met dit artikel wil zeggen is dat stilstand je echt verder brengt. Het klinkt gek en tegenstrijdig, maar denk er maar eens over na. Als je stil staat en vertraagt dan kun je eigenlijk pas goed voelen. Goed voelen wat je los mag laten en welke kant je op mag gaan bewegen. Sta gewoon even stil bij die hoofdpijn, die verkoudheid of dat griepje. Vaak wil het jou veel meer vertellen dan dat je denkt 😉