En dan is je laatste baby bijna een jaar
Help! Mijn vriendje is bijna één jaar! Een heel jaar met blije Ben. Nou, ik kan je zeggen dat het niet alleen op 6 november feest is als die vriend echt jarig is, maar dat het gewoon een heel jaar feest was met hem! Oké, op die periode na dan dat zijn eerste tandje door kwam. Maar laten we dat even snel vergeten. Het is gewoon feest, zo’n derde kindje erbij.
Ineens ging het snel
Ja, ineens ging het snel. Nadat Ben een half jaar was, vloog de rest van zijn eerste jaar ook gewoon voorbij. Zijn ontwikkeling gaat pijlsnel. Hij volgt zijn zussen nauwgezet. Wil doen wat zij ook doen. Jammer dan vriend, jij blijft nog even lekker bij mama! En hoe! Ik kroel en kus hem de hele dag door en snuif wanneer ik maar kan aan zijn bolletje. Want hij is toch echt onze laatste baby. Van binnen huil ik daar nog wel eens om, en van buiten ook trouwens want ik hou er gewoon zo van! Wij hebben gewoon ook drie makkelijke, vrolijke baby’s gehad dus ja, dan wil je wel hoor haha.
Staan, stappen en mee op de fiets
Kijk hem genieten toen hij voor het eerst mee ging op de fiets. Dit is inmiddels al een paar maanden geleden maar het voelt als vorige week. Inmiddels staat hij volop, loopt langs de bank en wil alleen nog maar stappen terwijl hij mijn handen vast houdt. Of mijn broek omlaag trekt als ik met iets anders bezig ben en hem het te lang duurt. Sta ik daar gerust in mijn onderbroek als ik ff pech heb, haha.
En hij ging mee kamperen. Wat deed hij het goed. Eerst moest Ben echt wel even wennen maar daarna genoten wij van twee heerlijke zonovergoten weekenden in september met onze net gekochte caravan. Ik had dit met Noor en Lot nooit gedaan: als baby mee kamperen in een caravan. Teveel gedoe, te gehorig, te ongemakkelijk… Maar nu met Ben is het een kwestie van gewoon gaan, gewoon doen. Hij draait inmiddels helemaal mee met de rest van het gezin (en wij met hem!) en hij vindt alles geweldig.
Hiep hiep hoera
En dan straks zijn eerste verjaardag vieren. Oh mensen, wat vind ik dit gek. En leuk. En mochten jullie het jezelf afvragen: ja, ik noem Ben nog een kleine twee weken overdreven veel “mijn baby” want nu kan het nog. Ik tel nooit in maanden of weken met die kleintjes (“Ahh, hoe oud is ze?” “26 maanden”. Twee jaar. Je kind is twee jaar. Maar dit terzijde.) maar van het feit dat blije Ben NU nog heel even een baby is (en straks een dreumes), maak ik gretig gebruik.
