Sjouwend met Noor op mijn arm, een bungelende luiertas om mijn schouder en een volle boodschappentas in mijn hand loop ik richting de auto. Een paar oudere dames zitten op een bankje in de zon. Ze werpen me een blik vol medelijden toe. Ik geef ze een glimlach als teken: “Hee lieve dames, ik ben oké hoor, ik doe dit dagelijks!” wil ik ermee zeggen. Maar met een krijsende dreumes en een spoor van boodschappen achter me lijkt het daar niet echt op ben ik bang. Ach ja.

Nog zoiets: later die dag moet ik bloed laten prikken voor het after zwangerschapsprobleem met mijn schildklier en neem Noortje natuurlijk weer mee. We wandelen naar de apotheek waar de prikpost ook zit. De altijd drukke apotheek. Als we er bijna zijn komt de regen met bakken uit de lucht vallen. Natuurlijk heb ik de regenhoes voor de wandelwagen niet bij me en een paraplu trouwens ook niet. Drijfnat komen we de apotheek binnen. Ik stoei met de deur (want: wandelwagen) en struikel over mijn eigen voeten. Op handen en knieën begroet ik de mensen die in de apotheek die staan te wachten. ‘Bedankt voor het open houden van de deur’, grap ik nog maar de enige lach die ik hoor, komt vanuit de wandelwagen. Dat mijn eigen dochter me uitlacht maakt alles op de een of andere manier toch weer goed. Ik trek snel Noortje’s natte jas uit en ruik iets. Oh nee! Ik voel dat de hele apotheek naar me kijkt maar what the hell, Noor zal toch een schone luier moeten… Op dit soort momenten voel ik me dus echt een sukkel: alsof ik me geen raad weet met mijn eigen kind. Dan denk ik dat ik zo onhandig ben als de pest (wat ook wel klopt eigenlijk, haha) en vraag ik mezelf af of alle moeders zich wel eens zo voelen. Dat mensen je dan zien klungelen op een onhandig moment en je hoort ze lispelen “Kijk haar nou, zij met dat kind.” Ik werp dan zo’n coole “ik weet heus wel waar ik mee bezig ben”-blik maar voel me dan stiekem dan toch altijd heel deuzig. Jammer dan. In sommige dingen krijg je (als mama) handigheid en in andere dingen, tja uh, niet? Dat je altijd meer boodschappen meeneemt dan je gepland hebt (altijd! Waarom?) en dan dus een spoor van maandverband en toetenpoetsers achter laat bijvoorbeeld. Of dat er net een luier te weinig in de luiertas zit, ook zoiets! Want ik heb dat dus gewoon wel eens he. Of nee, dat er gewoon helemaal geen luiers meer in de kast liggen, haha, dat is echt het toppunt! Ik heb dat punt bereikt deze week: geen luier te vinden in de kast. Terwijl ik toch echt van de voorraad ben. Hamsteren is mijn ding nota bene! En dan krijg je weer dat verhaal van naar de supermarkt gaan en teveel boodschappen meenemen en dan krijg je dat spoor weer, dus mocht je ergens een pak toetenpoetsers op de grond zien liggen… 😉

Heb jij ook wel eens zo’n onhandig moment?

xx Wen

Joehoe, volg je La Log al op Facebook, Twitter, Bloglovin’, Pinterest en Google+?