Compleet uit het ritme beweegt Noor haar lijfje op de muziek. Ze vindt het geweldig. En ik ook! Mijn dochtertje van een jaar “danst”. En -oké dit is echt heel stom- ik huil. Dusss. Ben ik zó’n moeder, ja? Wat erg. Mijn kind doet iets en bij mij gaan de sluizen open. Tssk, doe normaal zeg! Maar goed, ik gooi het gewoon op moedergevoel en zo want ik heb zo’n vaag vermoeden dat ik niet de enige emo-mama ben.

Het is nou ook weer niet zo dat ik met een doos tissues onder mijn arm geklemd door het leven ga sinds ik mama ben, maar het emo-level is beduidend hoger dan in het pre-mama tijdperk. Zullen het nog steeds gierende hormonen zijn of is het een jankend moedergevoel? Ik gok op het laatste. Die hormonen zouden nou toch onderhand wel uitgeraasd moeten zijn. Een jankend moedergevoel dus. Ik wist daar niks van hoor. Ik was tot mijn dertigste sowieso een twijfelmoeder en ik wist natuurlijk ook wel dat er veel (alles!) zou veranderden vanaf het moment dat je niet meer met z’n tweetjes bent, maar dat ikzelf ook zou veranderen had ik eigenlijk niet bedacht. Nee joh, ik zou gewoon mezelf blijven en ook alles blijven doen wat ik al deed (hahahahaha) dus op een jankend moedergevoel had ik niet echt gerekend. Wel een beetje natuurlijk, want dat je als mama een (emotionele) band met je kindje hebt, is een feit. Maar dat ik dan ga huilen als Noor “danst” vind ik lichtelijk overdreven. Al zijn het vreugdetranen hoor. Dat je naar je kindje kijkt en zucht ‘Oh, wat hou ik toch veel van je!’ en hoppa, de sluizen gaan open. Tissues bij de hand dan maar, ik jank me de dag wel door, haha.

xx Wen

Lees ook:
Dan ben je 30 en denkt ineens: baby!
Moederachtige clichés
Mijn bevalling van 23 uur. Deel 1
Mijn bevalling van 23 uur. Deel 2

Volg La Log op Twitter, Facebook, Bloglovin’ en vergeet Google+ en Pinterest niet 🙂