Mijn Nikes raken met een stevige tred om en om het asfalt. Met een Podcast in mijn oren geniet ik van een wandeling in mijn eentje. Pure ontspanning als je het mij vraagt. Maar dan sta ik abrupt stil. Aan de grond genageld. Mijn hartslag schiet in no-time sky high. Mijn benen verkrampen en voelen tegelijkertijd stroperig en zwaar. Ik kan geen stap meer zetten en voel het angstzweet op mijn rug. Mijn lijf slaat alarm, weg ontspanning.

Ik sta oog in oog met een loslopende hond. De angst zit hoog. Heel hoog. Ergens in de verte komt de eigenaar aangelopen. Hij maakt geen haast, terwijl de zwarte hond met een uitdagende blik in zijn ogen om mij heen dartelt. Mijn keel is dichtgeknepen en ik kan geen woord uitbrengen. Ik probeer mijn blik af te wenden van de hond en herhaal steeds in mezelf dat ik niet bang hoef te zijn. Dat alles goed is. Maar ik voel het niet. Wat ik voel is pure angst.

Hij doet niks hoor

“Hij doet niks hoor,” roept de naderende hondenbezitter me toe. Het is goed bedoeld, ik weet het. Maar ik heb daar helemaal niks aan. Want dit heb ik al zo vaak gehoord. En met het gevolg dat er iets te vaak een hondengebit in mijn vlees is geboord. Dus ik geloof hem voor geen meter. Nog steeds verkrampt sta ik op dezelfde plek en het lukt me niet om woorden te vormen met mijn mond. De man met de lege riem loopt nonchalant langs me heen en met een ietwat verwarde uitdrukking op zijn gezicht kijkt hij me aan. Opgelucht haal ik adem wanneer de zwarte hond de voetsporen van zijn baasje volgt.

Diepgeworteld

Dit scenario gebeurde vanmorgen en mijn lijf staat nog steeds stijf van de spanning. Ik weet dat ik dit gevoel zelf creëer. En zie het er maar eens uit te krijgen. Ik merk dat het de laatste jaren steeds erger wordt. Ik vertrouw loslopende honden niet sinds ik als kind aangevallen werd door een Herdershond. En ik zal een jaar of zeven geweest zijn toen ik in mijn gezicht gebeten werd door een bekende hond. Later, in mijn twenties, werd ik tijdens het hardlopen meerdere keren aangevallen. Dus dit zit diep.

Zelf ben ik ook hondenbezitter geweest. Onze Jack Russel Storm was mijn beste maatje. Met hem aan mijn zijde had ik minder angst bij loslopende honden. De angst zit eigenlijk ook alleen bij honden die qua hoogte boven mijn knie uitkomen. En dat is met mijn lengte nogal gauw…

Ik weet hoe belangrijk het loslopen en de vrijheid voor honden zijn. Echt. Maar niet overal. En hou je hond even bij je als er anderen mensen op je pad komen. Je weet maar nooit of ze vol met angst zitten en daarom geen woord kunnen uitbrengen terwijl jij op je dooie gemak achter je hond aan sjokt. Dus zoek even een losloop gebied op voor je viervoeter, dan blijf ik daar weg. Iedereen blij.

Deze digitale woorden zijn voor iedereen die, net zoals ik, op deze momenten geen woorden kunnen uitbrengen. En ode aan de hondenbezitters die hun honden bij zich houden, dank 😉