Tergend langzaam raak ik de letters van het toetsenbord en verschijnen deze woorden op het scherm. Typen met alleen links is verre van ideaal. Drie weken geleden klapte er iets in de bovenkant van mijn hand. PATS ging het. En hard. Gevolgd door zwelling, veel pijn en een rare knik in mijn hand. Een aantal uren en röntgenfoto’s later kwam ik het gips terecht. Inmiddels vertoeven mijn rechterhand en -pols overdag vooral in een spalk.

Nee, ik ben niet gevallen. En nee, ik weet niet wat er dan wel is gebeurd. Ik deed niets bijzonders toen het leek alsof alles afscheurde in mijn handrug. De foto’s laten een los stukje bot in mijn pols zien aan de ene kant en een witte plek op het scheepsvormig botje aan de andere kant, onder mijn duim. Dat stukje bot zal daar vanaf geklapt zijn -denken ze- en dwars door mijn pezen heen gegaan zijn. Maar het kan ook heel goed zijn dat die botsplinter er al jaren zit en hier helemaal niks mee te maken heeft. In dat geval is er een pees (pezen?) spontaan gescheurd.

Er is peesletsel, maar mijn vingers kunnen nog bewegen. Dat scheelt. Daar is ook alles mee gezegd, want de rare stand van mijn hand en de knik erin werden volledig genegeerd door de orthopeed. En dan laat ik het feit dat ik mijn pols niet kan buigen nog achterwege. Eerst nog maar eens twee weken rust in een spalk en handelen naar de pijn. Daarna zien we verder. Protocol, weet je wel. En de arts-assistent van halverwege de twintig wist niet hoe snel hij de gipskamer weer uit moest lopen, op naar de volgende patiënt.

Vol met onrust

Ondertussen word ik helemaal naar van de aanblik van mijn rechterhand en verstop ik ‘m dus maar weer in de spalk. Voor mijn gevoel had er op dag één al een scan gemaakt moeten worden van mijn pezen. De knak in mijn hand, de verschillende plekken met zwelling, de misselijkmakende pijn…

De eerste dagen uit het gips was ik nog hoopvol: misschien herstelt het inderdaad helemaal vanzelf binnen een paar weken. Misschien is het gewoon zwelling dat nog weg moet trekken. Ha.

Ik heb me het lazerus gemanifesteerd. En ik weet ook heus wel dat dit dan weer met een rede gebeurt. Maar moet dat nou echt mijn rechterhand zijn?

Natuurlijk zit ik vol met onrust. Wat zeg ik? Ik ben één brok met onrust. I know, dat moet ik dan ook weer niet zeggen maar dit is gewoon zoals het is. Het zal mijn les wel zijn ofzo. Oké zijn met onrust, zoiets? Het is niet allemaal licht en liefde mensen! Zeker niet als je je voorkeurshand niet normaal kunt gebruiken.

Goed, voor nu heb ik mijn onrust in een stuk tekst kunnen stoppen waar ik -pakweg- een uur over gedaan heb met mijn linkerhand. Maar schrijven zal ik! You’re welcome.