Van uitstel komt afstel, luidt het gezegde. Het zingt nu al twee weken door mijn hoofd heen. Ik heb er nogal een handje van om dingen uit te stellen en wie niet? Het glas wegbrengen, voor controle naar de tandarts, de voordeur verven, de tuin onkruidvrij maken… allemaal dingen die ik uitstel maar ik doe ze uiteindelijk wél. Dus hoezo: van uitstel komt afstel?

Uitstellen maar

Tijdens een rondje Google lees ik dat het juist heel nuttig kan zijn om dingen uit te stellen want op die manier stel je prioriteiten. Dingen die belangrijk zijn en die je graag doet gaan voor. Al het andere stel je uit. Zoals die voordeur en dat onkruid. En dat klopt ook wel, maar toch…

De reden dat het suffe gezegde steeds harder fluistert in mijn hoofd heeft alles te maken met mijn voornemens om een boek te schrijven. Ik zou er dit jaar aan beginnen. In ieder geval aan de verhalenbundel met de thrillerverhalen die ik tijdens mijn schrijfcursus geschreven heb. Een titel is er allang. Een begin nog niet.

Goede reden

Natuurlijk was er een goede reden om er niet aan te beginnen want de eerste helft van dit jaar had ik tijdelijk een andere functie bij de Efteling. Iets waar, naast mijn gezin, al mijn aandacht naar uitging. Ik voelde dat er geen ruimte over was om daarnaast aan mijn verhalenbundel te beginnen. Ik wilde met volle aandacht genieten van mijn schrijfavontuur bij de Efteling. Een reten goede reden dus.

Maar dat half jaar is voorbij. Inmiddels terug op mijn vertrouwde plek binnen de Efteling, vertelde ik vol enthousiasme tegen een collega over mijn tijdelijke functie en mijn passie voor schrijven. Over mijn blog, mijn schrijfcursus en schrijfwedstrijden. ‘Wanneer komt je eerste boek uit?’ vroeg mijn collega vol verwachting. ‘Want dat ga je toch wel doen he?’ ging ze verder. Verlegen antwoordde ik dat ik dit altijd uitstel.

Haar dochter is ook schrijfster, vertelde ze. Ze bracht een aantal jaar geleden haar eerste boek uit en heeft inmiddels een boekcontract in de pocket. Ik wilde er alles van weten! Ze begon met verhalen, een blog, een schrijfcursus. Ze schrijft naast haar “gewone” baan.

Het klonk allemaal erg bekend. En gaaf! Want man, wát een droom!

Uitstel is afstel gedachten

Sinds dat gesprek krijg ik dus steeds van die ‘uitstel is afstel’ gedachten. Want waarom stel ik dat uit? Niet omdat ik het niet leuk vind. Niet omdat ik geen prioriteit aan schrijven geef.

Het antwoord borrelt omhoog. Zinnen als ‘Ik ben niet goed genoeg’ en ‘Ik kan dit niet’ zetten zich met hun gemene klauwen vast in mijn gedachten. Een diepe zucht. Daarom stel ik het uit.

Om van dit uitstel geen afstel te maken moet ik echt wel door wat onzekerheden heen en juist dát houdt me tegen. Auw.

Mijn eerste stap hierin? Een aantal van mijn eigen verhalen opnieuw lezen, misschien herschrijven en uitbreiden. Ik ga het doen. Vandaag. En ik denk zomaar dat dit alles een helend proces kan zijn.

Heb jij ook iets “engs” dat je steeds uitstelt? En wat is de eerste stap die jij hierin kan zetten?