Afgelopen woensdagavond gaf ik de laatste les van de eerste lessenreeks. De vierweekse serie Easy Hatha Yoga in de Zen Studio zit erop. Vol verwachting en mega zenuwachtig ging ik er een aantal weken geleden in. Lesgeven op een podium voor tientallen deelnemers, no problem, maar yogalessen in mijn eigen ruimte voelde wel even heel anders…

Dromen achterna gaan

Met het openen van de Zen Studio ging ik een van mijn dromen achterna. Al twee jaar lang had ik twijfels: zou ik het wel of niet doen? De nieuwe studio die we naast de schuur hadden laten bouwen was er perfect voor. Klein, dat wel, maar het leek me juist ook fijn om kleine groepjes te begeleiden. En na heel veel twijfelen, erover praten, erover dromen en eeuwig voor- en tegens tegen elkaar af te wegen begon ik er dan toch eindelijk aan. Anders zou ik er over twee jaar nog precies hetzelfde bij hebben gezeten…

Gek werd ik ervan: dat “wel doen/niet doen scenario” in mijn hoofd. Dat hele touwtrekken gaf zoveel onrust. En toen ik eindelijk had besloten om het door te zetten, verdween het onrustige gevoel. Het afgelopen jaar had ik vrijwel alles al voorbereid en klaargemaakt: de website, een bedrijfsplan, begroting. Ik hoefde alleen nog maar yogamatten te bestellen en alles online te gooien. Dus dat deed ik.

En waar de onrust verdween, wachtte ik op een gevoel van enthousiasme. Het “wauw”-gevoel wat ik half verwachtte te hebben wanneer ik zou beginnen met mijn eigen yogalessen. Maar dat gevoel bleef uit. Sterker nog: tijdens het geven van de eerste les voelde ik al aan alles dat dit het niet was.

Opluchting

Een beetje verslagen kwam ik de woonkamer binnen na de eerste les. Mijn gevoel kon niet duidelijker zijn: dit wilde ik niet doen. Waarom dat zo is, kan ik niet eens echt in woorden uitleggen. Het is vooral een gevoel. Of eigenlijk een gemis van het gevoel dat ik dacht te krijgen van het hebben van mijn eigen studio. Ik werd er gewoon echt niet blij van. En ik ga geen dingen doen waar ik niet blij van wordt. Punt.

Al snel verdween het verslagen gevoel naar de achtergrond. Dat maakte plaats voor opluchting. Opluchting want: nu weet ik het!!! Nu weet ik, na twee jaar twijfelen, dat dit het niet is voor me. Stel je voor dat ik de stap nog steeds niet had gezet, dan was ik in mijn hoofd nu nog steeds in gevecht. Naast opluchting is er ook trots gevoel bijgekomen: ik heb het toch maar mooi gedaan!

En nu kan ik verder met doen waar ik blij van wordt! Ik ga lekker verder op mijn pad en vind het alleen maar fijn dat er dankzij dit avontuur weer een hele hoop ruimte ontstaat: ruimte in mijn hoofd en op mijn pad. Soms moet je dingen doen om erachter te komen dat iets het niet is voor je. Door in beweging te komen en stappen te zetten kom je uiteindelijk uit bij wat het wel voor jou is.

Ik hoop dat jij ook je dromen achterna gaat, het is veel te leuk om het niet te doen! 😉