Gillende kinderen, gejank, snot en vaders met biertjes. Ik bevind me in een krijspaleis op een vakantiepark. De man is nog met de jongste in het huisje voor een middagslaapje. Een middagslaapje voor beide, gok ik zo. Tussen de bierdrinkende vaders en de vermoeide moeders met een glas witte wijn voor hun neus, zit ik hier met mijn laptop en een kop heet water. Een aantal afkeurende blikken gaan mijn kant op.

Vijfentachtig hobby’s

Misschien vanwege de kop dampend water zonder theezakje, die ik met kleine slokjes wegwerk. Maar waarschijnlijk vanwege de laptop. Want wie werkt er nou tijdens een weekend weg? Ja, geen idee. Ik niet. Maar zo ziet het er misschien wel uit. Interesseert me geen reet trouwens hoor. Ik moet gewoon schrijven: mijn handen jeuken. Een onrustig gevoel gaat dan door mijn hoofd en lijf heen. Ik vraag me af of de bierdrinkende vaders die om me heen zitten dat ook wel eens hebben. Waarschijnlijk niet. De moeders dan? Honderd procent. Zouden zij ook vijventachtig hobby’s hebben? Zoals ik. Passies en dromen, die ze achterna gaan naast het moederschap? Want dat kan naar mijn mening prima naast elkaar. En ik doe het allemaal. Soms niet met de gewenste uitkomst, maar ik doe het wel. Altijd zonder mijn gezin uit het oog te verliezen, want alles moet daar omheen kunnen. Lukt dat niet, dan houdt het op. Of nee: dan begin ik er al niet eens aan.

Maar passies en dromen kunnen we in verschillende vaten gieten en er is altijd wel een vat dat past. Zoals schrijven in een krijspaleis tijdens een weekend weg. Ik zie geen probleem. Ik geniet ervan dat mijn vingers over het toetsenbord heen schieten en dat woorden zich vormen op het scherm voor me.

Een van mijn passies, dat schrijven. Al zo lang als ik me kan herinneren. Een blijvertje dus. Ik heb ook dingen die niet blijven. Ze komen en gaan. Sommigen gaan niet zo makkelijk. Ik wil ze niet loslaten maar dan kan het niet anders, bijvoorbeeld vanwege mijn schildklierziekte. High-impact sportlessen geven is er zo een.

Inspiratie

Maar dan stamp ik mijn eigen yogastudio’tje uit de grond, want op die manier lukt het nog wel om les te geven. Ook weer een droom om te ontdekken en te ervaren. Hoe dat tot nu toe gaat? Ik ben er nog niet helemaal over uit. En dat geeft niet. De eerste vierweekse lessenreeks is in volle gang, die maken we lekker af en dan zien we weer wel. Ondertussen blijf ik schrijven, soms wat meer en soms wat minder maar het is er altijd. Ook tussen de bierdrinkende vaders en uitgebluste moeders met allerlei dromen in.

Ik hoop dat er hier een moeder is die mij ziet genieten van het schrijven, mijn kinderen en mijn heet water zonder theezakje. Misschien inspireert het haar om ook dingen te doen waar ze van droomt.