Terug naar de basis. Ik heb het zo nodig. Ik weet niet hoe het met jou zit, maar bij is er de laatste tijd een hele hoop aan de hand. Van binnen. Er gebeurt natuurlijk een hele hoop om ons heen. Dingen waarvan ik niet helemaal bij kan met mijn hoofd. Dingen die onnodig veel effect hebben op onze kinderen. En dat doet wat met me.

Druk hoofd

Ik doe enorm mijn best om alle dingen rondom het C-virus niet teveel binnen te laten komen. Dat lukt aardig, maar of ik het nou wil of niet: ik heb er toch mee te maken. Vanwege onze drie kinderen die naar school en de opvang gaan, het effect op mijn werk(zaamheden) en de enorme shift die het in mijzelf teweeg brengt. Ik word er onrustig van in mijn hoofd. Alles is anders. En anders is niet perse verkeerd, zeker niet, maar het vergt wel een hoop flexibiliteit en aanpassingsvermogen. En dat is niet altijd even makkelijk.

Flexibel genoeg! Of toch niet?

Met een schuin oog zie ik regelmatig discussies voorbij komen op social media. Dat kinderen super flexibel zijn en heus niets overhouden aan deze periode met al zijn maatregelen. Wijselijk mijd ik deze discussies. Want ik zie zelf wat het met mijn kinderen doet. En daar kies ik zelf niet voor. Maar goed, nogmaals: geen discussie, dit is gewoon mijn gevoel. Gelukkig zijn Noor, Lot en Ben blije en gelukkige kinderen. En ja, die slaan zich er goed doorheen, daar ben ik zeker van. Maar of ze er niets aan over houden? In de leeftijden waar zij in zitten wordt hun basis gevormd. Dus natuurlijk gaan ze hier iets van meenemen- op wat voor manier dan ook. Dus ja, als moeder maak ik me hier soms wel zorgen over.

Terug naar de basis

Naast de zorgen die ik als moeder heb, is er ook nog die shift in mijzelf. Er is een hele hoop gaande. Mijn persoonlijke ontwikkeling draait overuren. Heel leuk, maar ook heel vermoeiend. Vragen als “Wat wil ik nog meer?” en “Welke kant wil ik op?” gaan steeds door mijn hoofd heen. En dan heb ik het niet over mijn relatie (love of my life, die Wim van mij!) of mijn werk. Die stabiele, fijne basis die ik al tien jaar bij de Efteling heb: die blijft. Maar alles daar omheen staat voor mijn gevoel op losse schroeven. Al mijn passies. Het zijn er zoveel. Ik heb behoefte aan meer ruimte en lucht en wil keuzes maken om dat te creëren. Dingen loslaten om ruimte te maken voor wat er werkelijk blijft.

En daarvoor moet ik even terug naar de basis. Mijn basis. Die vind ik door te gronden en voelen. Door meditaties en stilte. Er zijn van die dingen die altijd bij me terug komen en blijven. Dingen die me rust geven. Zoals schrijven. Sporten. Dus ik schrijf heel wat af in mijn notitieboeken om duidelijkheid te krijgen en sport (of: beweeg, want nog steeds klachten) om mijn hoofd leeg te maken. Alles om die basis heen moet ik echt even gaan ordenen. Een cijfer geven en daarmee bepalen: hoe belangrijk is dit voor me? En ook een goeie: niet alles hoeft nu meteen!

De horror in één nacht

De eerste week van de meivakantie gebeurde het in één nacht dat Noor, Lot en ik buikgriep kregen. We hingen met z’n drieën boven emmers en wc’s. Echt, dit was niet te doen met z’n drieën tegelijk. De horror. Maar goed. De meiden waren vrij snel hersteld, ik kreeg er een migraine aanval van drie dagen achteraan. In eerste instantie baalde ik want: mei vakantie en ik had wat snipperdagen genomen. Dan wil je niet ziek op bed liggen. Maar uiteindelijk gaf ik er een draai aan. Die migraine aanval had natuurlijk een rede. Mijn lijf geeft het gewoon aan: stilstaan. Voelen, terug naar de basis. Mijn gezin, mijn notitieboek, fijne meditaties en wanneer mijn lijf weer wil: sporten en bewegen. En verder? Even helemaal niks!

Volg me op Instagram voor meer choas en zen-momentjes in het moederschap!