Een maag- en darminfectie in huis
Dubbelgeklapt van de buikkrampen en helemaal leeg van het spugen bracht ik het grootste gedeelte van afgelopen week door. De afgelopen dagen was ons bed mijn verblijfplaats want echt: wij hebben een maag- en darminfectie hier in huis. Gatverdamme. En ik schreef er ooit al eerder over dat je als moeder dus helemaal niet ziek kunt zijn. Dat was dus weer een hoop gedoe de afgelopen dagen met als hoogtepunt een bezoek aan de huisarts die toch even het één en ander wilde uitsluiten.
Lekker dan
As we speak zit ik redelijk versuft met mijn laptop op schoot met binnen een paar meter handbereik een inmiddels zieke man. Want ook hij heeft het nu. Ik mag hopen in mindere mate dan ik want dat was ziek zijn met een hoofdletter. Noor en Lot kwamen er nog redelijk goed vanaf met alleen wat (ja, sorry) diarree. Gelukkig maar, want de rest wil ik mijn meiden toch echt besparen.
Hoe moet dat nou?
Zondagavond bleef mijn eten allemaal maar zwaar op mijn maag liggen, het zat echt bovenin mijn keel zeg maar en ik kreeg zo’n ontzettende buikpijn. Oké enough with the details, maar het was niet normaal. Sommige van jullie weten dat ik een angst heb tegen overgeven (emetofobie) dus toen ik voelde dat ik moest gaan spugen begon het hele extra circus waar ik dan last van heb. Djeezus. Maar het eerste wat er dan door mijn hoofd gaat (na het circus) is: HOE moet dat morgen met de kinderen? Wat een drama is dat toch he. Hoe doen jullie dat? Wim kon gewoon echt niet onder zijn werkafspraak uit dus ik belde opa en oma. Gelukkig konden de meiden daar terecht en oma kwam ze zelfs ophalen. Noor had een studiedag dus zou ook de hele dag thuis zijn. Dinsdag had Wim zijn papadag en zorgde ervoor dat alles bleef lopen en woensdag -gisteren- was kut. Ik dacht namelijk dat het beter zou gaan maar gisteren ging het alleen maar slechter. De tv heeft de hele dag aangestaan voor de kindjes. Wim bracht Noor naar school, de mama van haar vriendinnetje zette Noor weer thuis af (zo lief!). De buikpijn was niet te doen. Ik kon letterlijk niet rechtop staan. Toch maar een telefoontje naar de huisarts aan het eind van de middag.
De huisarts wilde me toch even zien omdat de buikpijn zo lang aanhield. Hij wilde wat dingen uitsluiten, ik moest mijn urine meenemen en mijn bloeddruk werd gemeten. Het spugen was inmiddels gestopt maar ik kon niks eten want ik had dus het gevoel dat ik steeds moest overgeven zodra ik omhoog kwam. Liggen was gewoon het beste. Bij de huisarts was het verder gelukkig goed, hij constateerde een flinke maag- en darminfectie en ik kreeg medicijnen mee tegen de misselijkheid en uitdroging.
En nu?
Ja en nu zo slap als een vaatdoek maar ik ben zooo blij dat ik wakker werd zonder misselijkheid en zonder buikpijn. Ik had vanmorgen zelfs weer eetlust! Het lijkt erop dat het de goede kant op gaat. Wel jammer van die zieke man nu op de bank. Ahhh 🙁
Even dacht ik dat die infectie te maken zou kunnen hebben door een verminderde weerstand doordat ik schildklier patiënt ben, zeker omdat ik een maand geleden vijf dagen met koorts thuis zat, maar volgens de arts is het gewoon dikke pech. Als mijn schildklierwaardes goed zijn (en dat zijn ze, thank god) heeft het daar niets mee te maken. Meer met het feit dat je als jonge moeder de gelukkige bent dat je vrijwel alles meepakt. Nou, liever niet. Ik ben er weer wel ff klaar mee.
Nog zieken onder mijn lezers?
