De confrontatie wanneer je jezelf in je kind terug ziet
De confrontatie wanneer je jezelf in je kind terug ziet, ja. Dat had ik dus laatst. Nou vind ik het vooral heel leuk om dingen van mezelf terug te zien bij mijn meiden, want ja, dat heb je als ouder nu eenmaal maar sommige dingen zijn best confronterend. En dan heb ik het niet over dat scheldwoord waar mijn oudste me mee om m’n oren sloeg omdat ze dat eigenlijk gewoon van mij heeft (oeps!) maar een best wel ongemakkelijke situatie waarin ik even niet wist wat ik ermee moest.
De confrontatie
De confrontatie kwam naar aanleiding van een proefles peuterdansen waar ik Noor voor had opgegeven. Nou wist ik al hoe dit zou gaan maar natuurlijk gingen we er gewoon naartoe want mijn meisje houdt van dansen. Dus: die bewuste woensdagochtend gingen we naar het peuterdansen. Zusje Lot moest ook mee (want waar laat ik haar anders?) en ik ging met het hele spul op de fiets naar de danslocatie.
Daar gebeurde het volgende: we waren nog maar amper binnen of Noor kroop achter mij weg en Lot ging er vandoor. Haha, lekker dan. Eenjarige Lot rende en gierde de hele danszaal rond tussen de peuters en mijn eigen peuter liet zich dus mooi niet zien. Met geen mogelijkheid kreeg ik haar de dansvloer op.
Ze lijkt op mij
Ik schreef al dat ik wist dat dit zou gaan gebeuren want ze lijkt op mij. Je zou het nu misschien niet zeggen maar het blonde haar, de tanden, haar gezichtje en de manier waarop ze kijkt: it’s me. En niet alleen qua uiterlijk is ze een soort van kopie van mij op deze leeftijd, ook haar persoonlijkheid herken ik maar al te goed. Ik weet precies wat er in haar om gaat want ik was ook zo. En soms nog steeds. Tussen al die onbekende kinderen klapte Noor dicht. Ze zei niks en wilde alleen maar naar huis. Om thuis te dansen in haar vertrouwde omgeving. In eerste instantie werd ik boos (“Gaan we hier helemaal voor jou naartoe en dan wil je niet!”) maar al gauw werd die boosheid vervangen door herkenning want omg, ze is gewoon net zoals ik! Toen voelde ik me natuurlijk schuldig want ik weet dus ook dat ze dit niet expres deed. En oh, wat vind ik het jammer dat ze die verlegenheid zo heeft. Ik zou haar (en mezelf) zo graag duidelijk willen maken dat het helemaal niet nodig is, dat ze gewoon lekker onbevangen overal in moet gaan en genieten. Maar ik weet ook dat dit gewoon in haar introverte persoonlijkheid zit en dat ze heus wel geniet. In haar vertrouwde omgeving, in haar eigen groep bij de kinderopvang en later vast ook in haar eigen dansclubje. Het komt vanzelf, weet ik uit eigen ervaring.
En nadat ik besefte dat ik haar de ruimte moest geven en gewoon haar eigen gang moet laten gaan, danste ik samen met haar en kleine Lotje in onze eigen woonkamer. Dat is nu vaste prik op woensdagochtend. Ons eigen dansclubje ♥
