Hoezo nadelen? Denk je nu. Veel sporten heeft toch alleen maar voordelen? Nee dus. En ik kan het weten. “Veel sporten” is eigenlijk een vaag begrip: wat voor de één veel is, is voor de ander weinig. In mijn geval was zeven dagen in de week sporten normaal. Oké, zes dagen overleefde ik ook nog wel maar dat was echt het minimum! Dit was allemaal voordat Noor kwam. Tien jaar lang was sporten mijn alles: mijn hele wereld draaide erom. Nadat ik allerlei sportopleidingen volgde en instructeur werd was ik helemaal happy. Mijn lijf iets minder, maar dat merk ik nu pas. Beetje jammer.

Na tien jaar zó intensief trainen en lesgeven protesteert de hele boel nu. Teveel is natuurlijk nooit goed, maar hee, als je elke dag kan doen wat je het liefst doet… tja. Blessures zijn het gevolg. Genoodzaakt stoppen met een aantal lessen ook. Ik heb nu dus eigenlijk een lijf dat niet doet wat mijn hoofd wil. Frustrerend! Al jarenlang geef ik mensen het advies om gedoseerd te trainen en op tijd rust te nemen, maar dat zelf ook doen: ho maar! En nu is het zoeken naar een balans. Maar hoe vind ik die? Ik zette een aantal dingen op een rijtje door een trainingslogboek bij te houden. Ik ging bij mezelf na hoe ik me na het trainen fysiek en mentaal voelde en stelde mezelf een aantal vragen om een scherper beeld te krijgen van mijn fysieke conditie en herstel. Huh, vragen? Ja, vragen in de zin van:

Ben ik de laatste tijd sneller moe?
Presteer ik op het moment minder?
Kost de training me meer moeite?
Zijn mijn spieren stijver of pijnlijker?
Ben ik sneller geïrriteerd? (DIKKE JA!)
Heb ik meer moeite met inslapen?
Vind ik de training afwisselend genoeg?
Beleef ik minder plezier aan het sporten?
Zou ik graag eens een training overslaan?
Is mijn motivatie minder geworden?

Mijn conclusie is dat herstel onmisbaar is! Ik zal je niet gaan vermoeien met een uitgebreid verslag van de antwoorden op de bovenstaande vragen die ik mezelf stelde, maar kort samengevat: het is niet best. Bleh, hoe komt dat nou? Dat weet ik als instructeur natuurlijk dondersgoed: een training kun je zien als een soort “aanslag” (trainingsprikkel) die het evenwicht in je lichaam verstoort. Zorg je voor voldoende herstel na een training, dan neemt je prestatievermogen toe. Dit wordt “supercompensatie” genoemd. Herstel je onvoldoende, dan zul je niet optimaal presteren. De herstelfase is dus eigenlijk een essentieel onderdeel van je training. De kunst van trainen is om je lichaam pas weer een trainingsprikkel te geven als je voldoende hersteld bent! Als je training en herstel niet goed op elkaar afgestemd is, loop je meer risico op “overtraining”. Het gevolg is dat je lichaam niet of nauwelijks meer beter en sterker wordt door je training en dat moeten we dus niet hebben he, mensen! Op naar dat trainingslogboek!

Hoe ziet jouw trainingsschema er uit? Sport je veel en heb je een trainingslogboek nodig of sport je stiekem gewoon helemaal niet?

xx Wen

Joehoe, volg je La Log al op Facebook, Twitter, Bloglovin’, Pinterest en Google+?