Ondanks een baby van tien maanden was het stil in huis. Geen vrolijk getrippel om me heen, geen scheef koppie met lam oortje als ik iets zei en geen enthousiast blafje zo nu dan. Storm was naar de trimsalon. Storm is een broken coat Jackje. En in de zomer is dat heel warm voor hem omdat hij een dikke, lange kraag heeft. Dus twee keer per jaar laten we hem plukken en dan is het stil in huis.

Normaal heb ik daar niet zo’n probleem mee. Natuurlijk is het wel raar zonder mijn maatje in huis, maar het duurt altijd maar een paar uurtjes en dan kan ik hem weer ophalen. Maar nu was het anders. Het besef was er ineens dat het straks ook zo is. Zo stil. Zonder getrippel. Zonder scheef koppie en zonder lam oortje. Wat ga ik mijn hem missen!

Het gezwel in zijn hals is gegroeid. En dat is no good. In de vorige Storm-blog heb je kunnen lezen dat het  even stabiel was, maar zoals de dierenarts al zei is het erg snelgroeiend en agressief. De Prednison onderdrukt de kankercellen tot op zekere hoogte. Het is natuurlijk uitstelwerk, maar ik baal wel dat we die medicatie niet heel veel verder omhoog kunnen gooien. Hij krijgt namelijk al redelijk wat en hij heeft last van de bijwerkingen. Het is niet heel erg hoor; hij heeft veel dorst en plast veel. En door die medicijnen heeft hij een grotere eetlust. Het probleem daarbij is dan weer dat het kankergezwel op zijn keel drukt en hij moeite heeft met het doorslikken van zijn brokken. De hele week giet ik al gekookt water over zijn brokken zodat het zacht wordt en hij het makkelijker weg krijgt. Ah.

We proberen extra te genieten van Storm, maar ik vind het echt heel erg moeilijk. Want elke keer denk ik; is dit de laatste keer? Hoe lang heeft hij nog? Een maand? Twee, drie misschien? Ik hoop dat we deze zomer nog kunnen gaan kamperen met Storm. Weer fijn naar ‘onze’ camping in de Ardennen. De eerste keer met Noortje erbij…

Gelukkig heeft Storm nog geen pijn. Behalve het wegslikken van zijn brokken en het vele plassen, merken we verder niet zo veel aan hem. Maar het enge is dat het dus zo snel kan gaan. Het kan ineens klaar zijn. Bam!

En daar dacht ik vanavond aan toen ik met hem ging wandelen. We liepen ons rondje ‘slootje een punt nul’ (jep, twee punt nul hebben we ook, haha) en ik liet Storm lekker los lopen. Tennisballetje mee. Pfff, liep ik daar het hele rondje met tranen in mijn ogen. Wat zeg ik; ze liepen gewoon over mijn wangen. Ik keek naar zijn trippelende achterpootjes, dat lamme oortje dat mee wiebelde… Ik knuffelde hem en wilde hem nooit meer los laten.

Bij de trimsalon zeiden ze nog: ‘Tot over een half jaar.’ Ik schudde mijn hoofd en slikte mijn tranen weg.

Wil je weten hoe het verder gaat met onze lieve Storm? Volg La Log via Facebook, Twitter, Bloglovin’ of RSS.

xx Wen