Ik dacht meer aan een dertigersdilemma. Maar na een rondje google wordt het me pijnlijk duidelijk dat ik daar, als negendertigjarige, geen recht meer op heb. Een midlifecrisis is het voor mij. Of was het voor mij. Want na twee jaar lang onrust voelen en niet weten wat ik hier nou eigenlijk op aarde kom doen (haha!) heb ik afscheid genomen van die ellendige zoektocht.

Het dertigersdilemma vloeit vanaf je vijfendertigste naadloos over in een midlifecrisis. Lekker dan. En een quarterlifecrisis had ik ook al.

Ik lees dat een midlifecrisis wel tien jaar kan duren. Het komt er eigenlijk op neer dat we in deze periode (opnieuw) op zoek gaan naar onszelf. Vaak komt dit tot stand vanuit een gevoel van “vast gelopen” te zijn in het leven of vanuit een spirituele groei.

Nou kan ik voor mezelf wel zeggen dat dit bij mij door het laatste komt. Dat wil niet zeggen dat bij mij ineens alles vanuit een spiritueel oogpunt gebeurt, maar ik heb de afgelopen twee jaar veel inzichten gehad en persoonlijke groei doorgemaakt. “Trauma’s” opgelost. Dingen losgelaten. Healings en coaching sessies gehad.

Teveel zoeken

En vanuit een punt van loslaten ging ik zoeken. Met het loslaten had ik immers ruimte gecreëerd voor andere dingen. Dat vertelde ik mezelf, want ik hoefde van helemaal niemand de dingen die ik los had gelaten te vervangen door iets anders. Maar dit alles zette bij mij een heleboel in beweging en zo ging ik als vanzelf op zoek naar wat naar ik hier nog meer te doen heb. Naast mijn gezin met drie kinderen, een fantastische parttimebaan, mijn schrijven en vijfentachtig hobby’s. Jep.

En toen kwam daar natuurlijk onze verbouwing: een nieuwe schuur in de tuin met een studio ernaast. Een ruimte waar we van alles mee kunnen doen. En mijn hoofd draaide op volle toeren. Want, had ik bedacht, de studio kon ik gebruiken om les in te geven! Het jarenlang intensieve groepslessen geven op de sportschool ging ik vervangen door mijn eigen yogastudio’tje. Geweldig idee. Nou ja, not so much dus want dit was het echt niet voor mij. Daar kun je in dit artikel Stoppen met de yogastudio? alles over lezen.

Goed, geen yogastudio dus. Wat dan wel?

Ja, daar ging ik weer. Weer op volle toeren. Weer een hoop onrust, plannen en ideeën die het allemaal niet waren. Ik wist het gewoon even niet. Ik wist niet hoe ik de tijd die ik, naast mijn gezin en mijn werk, vulde met vijfentachtig hobby’s een duidelijke richting kon geven. Ik plande weer een coaching gesprek in en tijdens- of eigenlijk na- die sessie werd het me ineens duidelijk waar de onrust die ik voelde vandaan kwam.

Ik creëerde mijn onrust helemaal zelf doordat ik zo bleef zoeken.
Dus ik stopte. Ik stopte met zoeken.

Ik kan nu eindelijk zeggen dat de onrust verdwenen is. Ik hoef van mezelf niet meer steeds na te denken over welke missie ik nog te vervullen heb. Want als ik “gewoon” doe waar ik blij van wordt… dan heb ik het al. Het lukt me sindsdien beter om te ontspannen en te genieten van het moment.

Nog even over die midlifecrisis, als we het al zo “moeten” noemen… Zoals ik het zie, is het is meer het doorlopen van je levenspad waarbij je op een bepaalde leeftijd een ontwikkeling doormaakt. Maar dit is wat Wikipedia erover zegt:

“De midlifecrisis is een psychologisch verzamelbegrip voor de psychologische ontwikkelingsfase van mensen tussen de 35 en 50 jaar. Vaak wordt men op deze leeftijd geconfronteerd met zingevingsvraagstukken en wordt men daardoor uit balans gebracht.”

Honderd procent dat de midlifecrisis voor mijn vijftigste dus nog een keer de kop op komt steken, maar dan weet ik wat ik mag doen: stoppen met zoeken. En gewoon doen waar ik blij van wordt.