Het was even stil hier op La Log. Ik was namelijk moe. Zo moe. En misselijk.

Kotsmisselijk stond ik eten te koken. Geen idee wat er aan de hand was, maar hyperventilerend struinde ik rond in de keuken. Noortje van vijftien maanden trok aan mijn been. Toen Wim thuis kwam zag hij het al aan mijn gezicht. Even later volgde er een “Ben je misschien zwanger, mop?” inclusief dikke smile op zijn gezicht. “Nee joh,” zuchtte ik in de hoop de misselijkheid wat te verdrijven. “Toch?” vroeg ik meer aan mezelf dan aan hem. Een dag later rommelde het in mijn buik. Ik herkende het aparte rommeltje meteen. Ik stond op scherp en voelde meteen van alles aan mijn lijf.

Eigenlijk wist ik het toen al: het was weer raak! Jeeeej! De volgende dag had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. We hadden amper uitgesproken dat we graag voor een tweede kindje wilden gaan en ik was al zwanger. Wat een mooi geluk is dit! De misselijkheid neem ik voor lief. En die dikke buik ook. Dikke buik? Nu al? Ja hoor, die heeft zich al gemeld: mijn buik is nu al gigantisch. Inmiddels ben ik ruim twaalf weken zwanger, maar na negen weken kon ik het onmogelijk meer verbergen. Het scheelt natuurlijk ook dat ik in mijn strakke sportpakje voor de groep sta en dat ik uit mijn getailleerde Efteling gilet klap, dus ja, daar ga je al. Ik ben inmiddels twaalf weken en allang weer fanatiek aan het smeren met buikencrème. Die van mij ruikt naar chocolade. Honger krijg ik ervan. Wat zeg ik? Ik heb de hele dag door honger. Ik was even vergeten hoe dat was, maar dan kan ik niet anders dan dat ik MOET eten. Als er ik erover schrijf krijg ik al honger. Zie je, daar ga ik al: hongerrr! Eten! Nu meteen! Ik trek een sprintje naar de keuken, dat snap je. Okédoei.

Volg je mijn tweede zwangerschap mee op La Log?

Joehoe, volg je La Log al op Facebook, Twitter, Bloglovin’, Pinterest en Google+?